Met dank aan U2

Vandaag hebben we een lange reisdag voor de boeg. Vanuit Palm Springs rijden we via Joshua Tree National Park naar Las Vegas. Een lange rit door de woestijn, weinig steden of dorpjes, dus goede voorbereiding houdt in: tanken en water inslaan! Je zal in Joshua Tree NP met overgekookte motor komen te staan en dan geen water bij je hebben.

Eerst eens ontbijten voordat we aan die rit beginnen. De receptioniste van het hotel adviseert ons Don and sweet Sue’s Cafe, omdat ik specifiek vroeg naar een ontbijtrestaurant bij een tankstation in de buurt. Wel efficiënt blijven natuurlijk! Leuk streven, in de ochtendspits van Palm Springs is die wens voor efficiëntie gauw begraven. We moeten een paar keer een extra blokje om rijden om te komen waar we willen zijn. Prima, we hebben toch de tijd. Ontbijt smaakt goed, onze eerste French toast van deze reis. Tanken en water inslaan en on our way to Las Vegas! Het is pas half 9 en nu al 28 graden. Dat wordt nog wat vandaag. 

Joshua Tree National Park ligt op de route en we kunnen er recht door heen van zuid naar noord rijden. Voordat we het park in rijden, rent voor onze auto een roadrunner de weg over. En de tekenfilmserie heeft gelijk: hard rennen kan het beest inderdaad! Mooie vogel om te zien, slank postuur met een lange bijna rechtopstaande staart. 

In het park komen we weinig mensen tegen en we kunnen op voldoende plekken stoppen om te genieten van de waanzinnige natuur hier. Nog redelijk in het begin van het park zien we 4 aasgieren op de weg zitten. Grote machtige zwarte vogels met een rode kale kop, daaruit concluderen wij: aasgieren. Dat moet er ook een kadaver van een of ander dier in de buurt liggen. Jammer genoeg vliegen de vogels weg en krijgen we ze net niet goed op de foto. 

Het is inmiddels over de 30 graden met een gortdroge lucht, dus de 30 graden hier heb ik minder moeite mee dan de klamme 30 graden die we in Nederland hadden. Het landschap om ons heen is echt magisch en mysterieus. Lichtrode rotsen aan alle kanten, droge aarde bezaait met struikjes en uiteraard de Joshua Tree. Ik leerde deze naam (zonder concreet beeld erbij) kennen door de prachtige plaat van U2 in de 80s. De coverfoto is gemaakt door Anton Corbijn. Door de prachtige ietwat mysterieuze foto en de waanzinnig mooie liedjes, kreeg de naam “Joshua Tree” voor mij een bijzondere klank. Toen we hier in 1997 voor het eerst waren, vond ik het al een magische omgeving en dat is nu, 22 jaar later, niet veranderd, misschien zelfs wel meer geworden. Ik geniet met volle teugen en adem geregeld even heel diep in om de geuren en de lucht goed te vatten. Rijdend van zuid naar noord veranderd het landschap ook nog geregeld. De Joshua Trees in het noorden van het park zijn groter dan in het zuiden, de rotsformaties veranderen plotsklaps totaal van structuur. In het noorden zijn het gladgesleten grote rotsen, iets lichter van kleur dan de meer rode fijne structuur van de rotsen in het zuiden. Er is een plek waar heel veel Cholla’s staan, een soort cactus met gelige uiteinden van de takken (heet dat zo bij een cactus?) en aan de uiteinden daarvan groeien een soort van framboos uitziende geelgroene vruchtjes. Als je de plant van een afstand bekijkt, lijkt het een aaibare plant, als je dichtbij kijkt, zie je alleen maar dikke harde stekels. Niet aaien dus! Tussen de cholla’s rennen meerdere chipmunks (de kleinste eekhoornsoort) en ook hiervan ben ik verbaasd ze hier te zien. Wat eten die beestjes hier? Cactus? 

Tegen 1 uur rijden we aan de noordkant het park uit en begint de lange rit over de wegen 62, 95, 515, 215 en Las Vegas Boulevard. We lunchen onderweg laat en snel nog in Needles, op de kruising van de 62 en de 95, vlakbij de grens van Californië en Nevada. Tegen half 4 verschijnt de skyline van The Strip aan de horizon met helemaal rechts de toren van het Stratosphere hotel en helemaal links het goudglimmende Mandalay Bay hotel met rechts ervan de sfinx en pyramide van het Luxor hotel, waar wij gaan verblijven. Ook in Las Vegas moeten we een paar extra blokjes om rijden, vanwege de eenrichtingsstraten en door de drukte. Dat is weer even wennen, deze heksenketel. Het is maandag, hoe druk kan het zijn? Nou, hartstikke druk en echt niet alleen met buitenlandse toeristen, ook heel veel Amerikanen. 

We hebben een kamer gereserveerd in de pyramide, op de 17e verdieping en dat betekent een spannend tochtje met de schuine liften om hoog. Liften en ik zijn geen dikke vrienden, ik adem rustig in en uit, dan komen we vanzelf op de bestemming aan. Het is een mooie ruime kamer, met uitzicht richting vliegveld en de zwembaden van het hotel. Aan de overkant van de straat wordt ook het nieuwe sportstadion gebouwd. 

Als we toch hier zijn, moeten we natuurlijk de Strip op. Die kermis is toch te leuk om over te slaan. In 2006 waren we hier vorige keer en we verbazen ons over de hoeveelheid nieuwbouw. Er zijn een flink aantal nieuwe hotels uit de grond gestampt en echt geen kleintjes. Niet normaal meer. Aan de bouwstijlen te zien, is het thema gebeuren van de 80s en 90s hotel uit de mode, het zijn allemaal gewoon grote hotels geworden, wel met een hoop glim en heel veel flikkerende reclameborden. Een van de grote goudglimmende hotels is het Trump hotel. Het shinet je tegemoet.

Als je als artiest niet minimaal een paar keer in een van de grote hotels speelt, tel je niet mee blijkbaar. Ik vind het toch wel cool om op hele grote ledschermen Hans Klok voorbij te zien komen. Hij heeft hier een vaste show voor een flink aantal jaren in het Excalibur Hotel, echt geen kinderachtige plek. Het Excalibur is nog een thema hotel, koning Arthur en de ridders van de ronde tafel. Sorry voor Hans, wij hebben ons voor morgen een andere show uitgezocht, iets met gekleurde mannetjes. Uit het aanbod restaurants kiezen we Nobu in het gelijknamige hotel om te eten en het is wederom Japans. Erg lekker, dat mag ook wel voor die prijs! 

Voor het eerst deze reis gaan we pas ruim na 9 uur slapen. Ons ritme komt terug.