And off we go!

14 september 2019 - Amsterdam Airport Schiphol, Nederland

Uiteraard lig ik al om 5 uur naar de wekker te kijken, tot mijn verbazing ligt naast me mijn lief me al met grote open ogen klaarwakker aan te kijken en straalt me “goeiemorgen lieve schat” toe. Huh? Wat is dit? Hij nu al zo klaarwakker? Oh, het is volle maan, is zijn eigen uitleg. Het zal wel.

Binnen een half uurtje aankleden, boterhammen smeren en eentje eten, afwasser uitruimen en laatste rondje door het huis, alles checken. Klokslag 6 uur stopt de taxi voor de deur. So far so good.

Het is wel een prachtige ochtend om naar Schiphol te rijden. Langzaam begint het donker over te gaan in ochtendschemer, langs Abcoude hangen mistwolken over de weilanden en het zonnetje piept een klein beetje door. Geweldig gezicht zo. Het is hartstikke rustig op de weg, dus de chauffeur levert ons in no time bij vertrekhal 2 af. Nu begint de stress voor mij. Een KLM mevrouw verwijst ons, ondanks mijn gesputter dat inchecken via de website niet lukte, resoluut naar de incheck machines. En wonderwel print het ding onze boarding passes zonder problemen uit, met de stoelreservering die ik maanden geleden al gemaakt had. Stressfactor 1 geelimineerd! Bagage droppen en richting douane. Huh, dit lijkt allemaal nieuw! Een roltrap hebben we hier niet eerder gehad. De douane procedure gaat ook heel vlotjes en net na 7 uur staan we al bij de koffiebar. Nou, al die zenuwen en stress weer voor niks. 

We hebben nog een kleine 2 uur om rond te lummelen, eerst eens beginnen met koffie en een boterham. Langzaam aan wordt het ook drukker om ons heen, we sjokken maar alvast richting gate E19, dat is weer een eindje lopen. Het is inmiddels ook al kwart voor 9, dus boarding zal wel zo beginnen. Maar niet voordat KLM me nog een streek levert. Als we bij de gate in de wachtruimte gaan zitten, krijg ik een smsje dat ik me bij de dames van de balie moet melden voor controle van gegevens. De vriendelijke dame haalt mijn paspoort door de computer en ik mag weer gaan zitten. Als ik even later mijn boarding pass onder de laser houd, weigert hij me door te laten. “Oh, mevrouw, u moet zich even bij mijn collega’s melden voor een random controle.”. Wat nu weer? Mijn schoenen moeten uit, mijn hele rugzak ondersteboven, ze gaat er met allerlei CSI papiertjes langs die ze vervolgens in een computer stopt, ik word gefouilleerd. Gelukkig krijg ik allemaal groene lampjes, net als mijn spullen en mag ik alles weer inpakken en aantrekken en door het vliegtuig in. Hehe, stoel 40B is van mij, ik zit en sta voorlopig niet meer op!