Strava ritje eindigt in het RotKreuz Klinikum

Voor vandaag voorspellen ze prachtig vakantieweer. Stralende zon bij 22 graden. Rob wil ‘s ochtends een rondje gaan fietsen en na de lunch naar de Skywalk Allgäu, een soort adventurepark met een soort van hangbrug-wandelpad tussen de boomtoppen. 

Rob heeft me op Google Maps zijn geplande route laten zien en fietst weg. Ik ga een rondje wandelen tussen de fruitboomgaarden die ik hier aan de overkant zie. Ik wandel op mijn gemakje in het zonnetje, geniet van de omgeving en het uitzicht, onderzoek nieuwsgierig de appel- en perenbomen. Waar zouden ze al die appeloogst voor gebruiken? Apfelstrudel? Apfelkorn? Cider? Appelmoes? Het is nou niet zo dat de menukaarten van restaurants vol staan met appelgerechten. 

Als ik me op het balkonnetje heb geinstalleerd met een IceCoffee en de IPad voor Tour filmpjes en podcast krijg ik binnen een paar minuten twee appjes van Rob, eerst “ik ben op de top” waar ik nog vrolijk op kan antwoorden “Goed bezig, held!”. Het tweede appje bezorgt me meteen het angst zweet “bel me effe”. Ik bel direct en hoor een zenuwachtig stil stemmetje “niet schrikken, maar ik ben gevallen en de ambulance komt eraan”. Ik val bijna ter plekke flauw, dit is het telefoontje waar ik altijd bang voor ben en echt niet op zit te wachten. Of ja, er is nog een graadje erger nieuws, daar wil ik niet eens over nadenken. Annyway, Rob ratelt dat hij langs de weg zit en klungelig gevallen is, op zijn elleboog en dat er mensen zijn die hem helpen en de ambulance hebben gebeld en of ik zijn fiets wil ophalen voordat hij gejat wordt. He, wat, hoe, waar, fiets gejat? Ambulance? Rob zegt “ik bel je zo terug, de ambulance komt eraan. Twee minuten hebben nog nooit zolang geduurd! Gelukkig gaat de telefoon weer en zie ik “Rob belt” staan. “Ik ga naar klinikum in Lindenberg, de politie neemt mijn fiets mee, kom je?”  Ik zit al in de auto te pielen met de navigatie, er zijn in Duitsland natuurlijk weer 25 dorpen die Lindenberg heten. Op basis van de postcode vind ik de goede en ik gok op RotKreuz Klinikum. Het is ongeveer 25 minuten rijden, 20 kilometer. Jeetje, wat kunnen 20 kilometer lang duren, allemaal van die Duitse dorpjes waar ik zo dol op ben, maar nu even niet! 

Bij de receptie van de klinik vraag ik direct naar “der holländische Mann der mit dem Fahrrad gestürtzt ist” en wordt direct doorverwezen naar de röntgen wachtkamer. Van Rob krijg ik vrijwel gelijktijdig hetzelfde bericht, dus ik ben in de goede richting. Bij de röntgen afdeling vertelt de balie mevrouw dat “ihren Mann gerade an der Reihe ist” en ik mag even wachten. Opeens hoor ik zijn stem, ik ren door de gang en zie dat meneer in een rolstoel door een verpleegster door de gang naar een dagopnamekamer wordt gebracht. Ik mag mee en de arts vertelt ons wat er aan de hand is: elleboog gebroken en moet geopereerd worden om de schade te herstellen. De arts vertelt dat we twee keuzes hebben: ter plekke opereren, etmaal ziekenhuis en dag erna controle. Dat betekent minimaal tot zaterdag hier blijven en bij complicaties langer. Alternatief is tijdelijk gips erom en zo snel mogelijk (morgen) naar huis rijden en in NL opereren (binnen een paar dagen). Die optie spreekt ons het meest aan en de arts werkt prettig mee door alle papieren en foto’s te verzamelen en aan ons mee te geven. In de tussentijd heb ik de ziektekosten verzekering ingeschakeld en om advies gevraagd. Ook Rob’s broer gebeld om de stunt te vertellen en hij weet precies wat er aan de hand is, hij heeft exact dezelfde blessure met fietsen, of eigenlijk vallen, opgelopen. 
Als het gips om de arm zit en Rob voor de zekerheid een tetanus prik heeft gekregen om te zorgen dat de schaafwond geen extra schade veroorzaakt, worden we ontslagen en kunnen we terug naar ons appartement. Oh ja, we moeten niet vergeten een tussenstop bij het politiebureau te maken, daar staat de racefiets onder een afdak op ons te wachten. De dienstdoende agent heeft Rob vanochtend ook gezien en hij vraagt geinteresseerd wat de blessure is en hoe het in de Klinikum is gegaan. 
Terug in ons appartement mag ik nog aan de bak met de administratie: de papieren van het ziekenhuis fotograferen en doorsturen; de accomodaties voor de komende twee weken annuleren via mail; de verhuurster van het appartement inseinen dat we morgenochtend vertrekken. 
Behalve dit doen we rustig aan vanmiddag. Rob mag eerst eens bijkomen van de schrik, we zetten de laptop op het balkon om de Tour de France te kijken, benieuwd of het een waaier etappe wordt. Thijs Zonneveld verheugt zich altijd op verwachte waaier etappes, hij zal vandaag een beetje teleurgesteld zijn. De waaiers willen niet echt lukken. 
Vanavond alle spullen inpakken, morgenochtend auto inpakken en dan richting huis. Jammer, maar helaas. Ach, voordeel, voor volgend jaar hoeven we niet lang over vakantieplannen na te denken, die zijn wel duidelijk.