Teide en Tom

De zon schijnt al als we opstaan, het heeft er alle schijn van een prachtige dag te worden. Hoog tijd om de berg op te gaan. Eerst eens rustig ontbijten en de kaart bekijken alvorens in de auto te stappen en de borden “El Teide” te gaan volgen. Eerst rijden we door La Orotava, dan nog door wat dorpjes voor al eer we door de bossen rijden. Vanuit elke bocht, vanaf elk viewpoint is er wel een blik op de Teide mogelijk. De berg, of eigenlijk vulkaan, torent precies in het midden van het eiland hoog boven alles uit. Op een gegeven moment komen we boven de boomgrens en dan lijkt het wel of we op de maan geland zijn. Vanuit verschillende kraterpunten op de berg zijn de gestolde lavastromen goed zichtbaar, het zijn zwarte lijnen van grove rotsblokken en brokken in het sowieso futuristische landschap. Ik merk aan mezlef een grappig verschil ten opzichte van veel andere toeristen. Op de viewpoints zitten andere toeristen met hun gezicht naar de zee voor het uitzicht, ik zit meestal met mijn rug naar de zee en gezicht naar de berg. Ik vind die berg vele malen interessanter dan die oceaan, zeker zolang er niemand “dolfijnen” roept. Deze berg heeft, net als vele andere bergen, een magische aantrekkingskracht op me. 

Tenerife is de laatste jaren ook een favoriete plek bij het wielerpeloton om hoogtestages te doen, We weten dat deze maand favoriet is bij degenen die goed willen zijn in de Giro en we weten dat de Sunweb ploeg van Tom Dumoulin deze plek ook benut. Er ligt een hotel op flinke hoogte op de flanken van de Teide, waardoor het effect van hoogtetraining efficient en langdurig door het lichaam wordt opgenomen. Terwijl wij in de auto bedenken of we wel of niet bij het hotel zullen stoppen, komen ons twee wielrenners tegemoet in rood-zwarte tenues. He Sunwebbers, he TOM DUMOULIN met een ploeggenoot. Ik roep keihard TOM, maar helaas, hij hoort me niet. Wat grappig om hen hier zo tegen te komen. Laat dat hotel maar zitten, ik ben tevreden! 

We hadden niet verwacht dat het vandaag, een doodnormale maandag, ook nog zo druk zou zijn. Bij de “toeristische trekpleisters” zoals de Roques de Garcīa, een groep vreemdgevormde rotsen waaronder een soort van paddestoel. We wurmen ons tussen de bussen en groepen toeristen door, genieten van de uitzichten, maar blijven niet lang hangen. Te druk voor ons. De uitzichten en vergezichten tijdens het rijden zijn adembenemend mooi. Het hotel waar de wielrenners verblijven ligt aan de overkant van de weg, maar daar ziet het er overbevolkt uit, wij slaan over en rijden door. 

Dat betekent een hele lange slingerweg naar beneden richting Buenovista aan de kust. Rob heeft bedacht dat hij ongeveer op de helft van de slingerweg nog even in Masca wil stoppen, dat moet een pitoresk bergdorp zijn. We lunchen bij een restaurant langs de weg met een groot open terras met een magnifiek uitzicht en nemen een lekkere kippenpoot van de BBQ. Op een of andere manier veroorzaakt in de bergen zijn altijd goede trek, terwijl we vandaag niet eens zo gek veel lopen, zeker niet in verhouding tot de 15 kilometer van gisteren. 

In Masca besluit ik even niet mee te gaan in Rob’s plan om naar het uitzichtpunt aan het einde van het dorp te lopen, want dat betekent een flinke afdaling en daarna uiteraard weer een flinke klim terug. In het dorp ligt een fijn terras met prachtig uitzicht op de kloof die een raam vormt voor het uitzicht op de oceaan. Machtig mooi ook zo vanaf het terras, daar hoef ik mezelf die marteling van afdaling en klim niet voor aan te doen. Helaas serveren ze op het terras de vieste koffie ever. Brrr, echt niet lekker. Rob is eigenlijk in no time weer terug en we zetten onze rit voort via de kust richting Puerto de la Cruz en huisje.

We hebben besloten in het huisje te eten, dus nog even in Puerto bij de grote supermarkt stoppen voor boodschapjes, dan maken we straks lekker salade met avocado en peren en Iberico ham en permitteren ons een avondje lummelen. We worden na het eten alleen opgeschrikt door het nieuws dat de Notre Dame in Parijs in lichterlaaie staat. De live beelden op de Duitse TV doet onze monden openvallen. Jeetje mina, wat verschrikkelijk om te zien. Gelukkig dat er geen slachtoffers zijn, maar dat machtige prachtige gebouw zelf is al slachtoffer genoeg en ik kan begrijpen dat de Parijzenaars zo verslagen staan te kijken. Die beelden zijn niet leuk en heel indrukwekkend.