Altijd een rare dag, 11 sept

Maandag 11 september. 9/11 blijft altijd een rare dag sinds 2001. Hoe we die dag destijds zelf beleefd hebben, thuis compleet in shock naar de beelden kijken, sindsdien meerdere malen herdenkingsdag in Amerika of Canada meegemaakt. En nu word ik wakker in de Franse Alpen en één van de eerste dingen die ik denk is “het is 9/11”. De waanzin waar we sinds die dag mee te maken hebben in de wereld, bovenal denk ik ook aan al die mensen die die dag niet overleefd hebben, aan de mensen die sinds die dag compleet getraumatiseerd door het leven gaan, om wat ze meegemaakt hebben. 
ik prijs me telkens weer een gelukkig en gezegend mens om mijn eigen leven dat ik leid. Ik voel me in complete vrijheid leven, behoorlijk gezond, met de liefste beste man die ik had kunnen wensen in ons eigen (t)huis en met topvrienden en vriendinnen om ons heen. 
Dus vandaag eren we onze eigen vrijheid en mooie leven, we gaan met de kabelbaan Aiguille du Midi vanuit Chamonix naar “boven”, naar 3.800+ nog wat meter richting top van Mont Blanc. Voor Argentière voorspellen ze vandaag nog 29 graden, voor “daarboven” 5 graden. Dat wordt kleding stapelen! Ik trek maar alvast een afritsbroek aan en een t-shirt, longsleeves en dik vest of jas zien we later wel. Eerst maar eens brood gaan scoren. 
 

Het is intussen drie uur ‘s middags, ik zit op het terras van Plan de l’Aguille, het middenstation van de kabelbaan. De zon schijnt lekker op mijn toet (Jaaaha, ingesmeerd met factor 50 😎), het is 20+ graden op 2.300 meter. Ik geniet met volle teugen! Wat een machtige dag! Ik was gewoon on top of the world! Nou ja, bijna on top. Nou ja, de top van West-Europa. Téléfirique Aguille de Midi brengt ons naar 3.800+ meter en we kunnen de top van de Mont Blanc bijna aanraken. Hij is maar 1.000 meter hoger. Het ritje met de gondelbaan naar boven vind ik niet echt plezieriger, maar goed, het moet effe wil ik daar boven komen. Boven aangekomen moet ik echt effe gaan zitten, voel me een beetje wiebelig. Rob rent al heen en weer, niet wetend welke kant als eerste op de foto te zetten. Ik moet echt effe gaan zitten, ik word niet goed! Wat gebeurt er nou? De hoeveelheid mensen (die allemaal ADHD lijken te hebben) overweldigt me, de plek letterlijk “hoog boven de grond” op 3.800+ meter doet fysiek iets, ik voel me beetje duizelig en mijn oren ploppen. Slokje water drinken, hapje boterham en even een minuutje op de grond zitten.

Als ik langzaam op sta en om me heen kijk, word ik emotioneel, de tranen biggelen over mijn wangen. Jeetje, waar zijn we nou toch weer? Ik lees heel veel biografieën en reisverhalen van bergbeklimmers, nu één over een Mont Blanc beklimming en nu sta ik hier zelf op 3.800+ meter en kan de Mont Blanc bijna aanraken. Als ik om me heen kijk en een rondje draai, zie ik echt de meest prachtige bergen, varierend van spitse kale rotspuntjes tot een slagroombol de Mont Blanc. In de verte zien we zelfs de top van de Matterhorn bij Zermatt in Zwitserland en een stukje naar rechts kijken we zo de Italiaanse Alpen in. Diep in het dal zien we Chamonix en ontdekken zelfs de parkeerplek waar de auto staat. Ik merk dat ik langzaam begint op te vrolijken en binnen no time, hang ik ook overal over de reling om naar plekjes en kleine mensjes op rotskammen te kijken. Ik zie veel klimmers en wandelaars en ook meni paraglider die vanaf hier aan een mooie tocht begint. Als je voor elke vlucht die kabelbaan moet betalen, is paragliden hier sowieso een dure hobby! 
Bij aan komst boven met de gondelbaan kregen we direct ook een kaartje voor de 1e helft van de tocht terug naar beneden, we hebben ruim 1,5 uur, tot 14:10. Op zich is dat ook wel genoeg, er zijn verschillende platforms op verschillende hoogtes met verschillende kanten uitzicht, we drinken een bakkie vanuit het cafetaria en lopen nog snel naar de Italiaanse kant. Miljaar, wat is het hier toch waanzinnig mooi. Wat voel ik me nietig tussen die woeste bergen. En wat begrijp ik Andre Kuipers weer een stuk beter. We verkloten met de mensheid deze prachtige aardkloot waar we op leven, het wordt tijd dat we iets terug gaan doen. Natuurlijk realiseer ik me door zo’n dag als vandaag dat wij ook ons steentje bijdragen aan het verkloten. Vertel me wat ik kan doen om dit dagje te compenseren! Dit dagje niet doen, is voor ons geen optie, zo eerlijk zijn we ook wel weer. 

Op de terugweg stappen we bij de tussenstop ook echt uit, niet over. Het is half drie en we hebben al gezien dat er bij Plan de l’Aguille een fijn terrasje is. We drinken iets en eten een broodje. Naast me zie ik een gezicht dat uitstraalt “ik wil rondrennen”, ik weet wel zeker dat mijn gezicht uitstraalt. “En ik niet!”, dus onze gezamenlijke afspraak treedt in werking, ik ga lekker achter over liggen op het bankje en geniet van een dosis Vitamine D. Rob heeft een wandelpad ontdekt naar een klein meertje. Hij weet de afspraak: breek niks, kom veilig terug en meld je op tijd.”. Na drie kwartier komt hij helemaal bezweet terug, was een leuk stukje en ik heb weer energie getankt. 
Het is inmiddels half vier, we pakken de gondel terug naar beneden. Het is warm, asjeblieft snel die dikke wandelschoenen en sokken uit en de helft van de afritspijpen af. Parkeren blijkt hier ook alweer een koopje, 5,5 uur voor €5,60. Kom daar eens om in Amsterdam! 😂

Vlakbij de parkeerplaats ligt een Carrefour supermarkt, we eten vanavond in ons appartement, dus ingredienten voor een salade, toetje voor erna en klaar is Kees. Op naar huis. Het was wederom een rare edoch machtig mooie 11e september. Dit is er echt een voor in de boeken. I was on top of the world! Nou ja, bijna dan. Nou ja, die van West-Europa. 😊

Morgen laatste dag heel warm weer, vanaf woensdag koelt het af en woensdag wordt regenachtig. Gezien ons “to do” lijstje vermaken wij ons wel prima.