Avontuur Alpenland wordt Avontuur Autobahn

Echt lekker geslapen heb ik niet vannacht, spanning voor de dag van vandaag. Ik moet de hele terugreis naar huis rijden. Behalve de Alpe d’Huez op heb ik nog nooit in het buitenland gereden en in Rob’s Peugeot 3008 heb ik ook pas één keer een stukje gereden in Vinkeveen. En dan vandaag 650 kilometer over de Deutsche Autobahn in een vreemde auto rijden. Ik vind het spannend! 
De routine van auto inpakken, broodjes halen en smeren, dat lukt allemaal prima, ook als moet ik alles alleen de wenteltrap af sjouwen. Half acht rijden we weg en springen me even de tranen in de ogen. De spanning moet er even uit en beter nu hier in het nog slapende dorp, dan dadelijk op de snelweg. 

Het valt ons direct op hoe rustig het op de snelweg is. Zou dat verschil in dag van de week zitten? Zaterdag was het toch behoorlijk druk en nu, op woensdag, kun je de auto’s tellen. Het zonnetje schijnt lekker, het is wel fris, iets van 13 graden en we zitten allebei in onze korte broek en t-shirt in de auto. In Nederland heb ik met zo’n temperatuur echt geen korte broek en t-shirt aan! 
 

De tijd vordert, de kilometer glijden onder ons weg, Rob went aan zijn rol als cateringjuf, kaartlezer en uitzichtverteller. Ik moet ook wennen aan mijn nieuwe rol. Normaal ben ik de cateringjuf, kaartlezer en uitzichtverteller. Nu moet ik op de weg letten en op het verkeersnelheid. De snelheid in de gaten houden, ik houd niet van “laagvliegen”. 
We moeten de huisarts bellen om een verwijzing naar het ziekenhuis te krijgen. Rond half 10 stoppen we voor koffiepauze en gebruiken die ook om de huisarts te bellen. Die werken gelukkig goed mee. Ik kan de foto’s die ik van de papieren van de Duitse arts heb gemaakt naar hun mailen, vergezeld van de foto’s van de buitenkant van de elleboog. We geven direct aan dat het Amstelland ziekenhuis onze voorkeur heeft en binnen een uur bellen die ons al terug om een afspraak te maken met de traumatoloog. We mogen donderdag in het Amstelland verschijnen voor de controle en plan de campagne. 
We rijden weer 2 uur verder, lopen hier en daar wat vertraging op door wegwerkzaamheden. Het zijn geen complete files, maar langzamer rijden in smallere banen. Ik zag op tegen de autorit, omdat ik zo lang rijden niet gewend ben, het valt me eigenlijk mee en dat zal onder andere door de luxe en comfort van de auto komen. Onze volgende stop bij een Raststette is de lunchpauze. We blijven bij de auto staan en eten onze broodjes in het zonnetje. Het is best warm geworden. Toen we vanochtend vertrokken, gaf de navigatie aan dat we rond 15:15 uur thuis zouden zijn. Inmiddels is die tijd bijgesteld naar 17:15. Ik snap dat systeem niet. We hielden 10 minuten koffiepauze en de eindtijd is 30 minuten later geworden. Maakt niet uit, we komen wel thuis. Ik heb echt minimaal elke 2 uur pauze nodig, langer houd ik het autorijden niet vol. Als we de Nederlands - Duitse grens passeren, mogen we nog maar 100 kmh en we houden ons er ook maar aan. Een snelheidsbekeuring vind ik zo zonde geld, hoe irritant dit langzame gedoe ook gaat. We kijken snel op de ANWB app of er ergens file op ons traject staan en zien 30 minuten vertraging bij Utrecht Zuid. Ok, dan nemen we de A27 en de N230 via Maarssen naar de A2. We komen wel thuis. Rond 17:30 slaken we allebei een zucht, we zien de Plassen en in de verte de kerktoren. We zijn thuis! Zijn wij Vinkeveners of niet? Vanavond thuis bijkomen van de reis en goed slapen om morgen aan het ziekenhuistraje t te beginnen. Dit was niet de vakantiereis zoals die moest worden. Volgend jaar halen we de mooie reis in.