Beer!

Vandaag hebben we een relatief rustige dag, voor ons doen. Geen ambitieuze plannen en dat is maar goed ook, want door de bosbrand van zomer 2017 is het gehele westelijke deel van Waterton Lakes NP afgesloten. We vermoeden dat ze dit doen om de natuur in rust te laten herstellen. Aangepaste plannen van Rob na een bezoekje aan het Visitor Centre zijn vanochtend een trial naar Lake Bertha lopen en vanmiddag zien we wel. Kink in de kabel is de wind. Het is heerlijk zonnig met weinig bewolking en in principe is het ook best aangename temperatuur, ware het niet dat het behoorlijk hard en straf waait. De trail naar Lake Bertha blijkt bovendien van het type “op de heenweg omhoog en op de terugweg omlaag”. Dat ga ik niet redden, mijn neus zit nog steeds verstopt, dus ademhalen is al een uitdaging en met die harde wind wordt dat niet gemakkelijker. 

We besluiten met de auto te gaan toeren naar mooie uitzichtpunten, die zijn er genoeg hier in de buurt. Er is nog een trail naar Lake Maskinonge, maar zelfs Rob vindt dat toch wel spannend. Bij de start staat een bord met de waarschuwing dat het nu hoogseizoen van de bessen is en dat de kans dat je op dit pad een beer tegenkomt vrij aannemelijk is. Slik. Dat vooruitzicht geeft mij altijd een dubbel gevoel. Aan de ene kant denk ik “Ja, fantastisch! Beer van dichtbij zien!”. We hebben die eer al vaker gehad in Canada en het blijven magische ontmoetingen met die dieren. En, afkloppen, we hebben nog nooit echt vervelende situaties meegemaakt. Anderzijds, beren zijn en blijven wilde dieren en wij, mensen, zijn veelal de indringers in hun leefgebied. Zo’n ontmoeting kan ook wel eens finaal verkeerd aflopen, concrete voorbeelden zijn er genoeg. We lopen ongeveer een kilometer via het smalle pad. Het leidt inderdaad tussen veel bessenstruiken en hier nog bomen door, we zien uitwerpselen die of van paarden (er is een manage vlakbij) of van herten zijn. Iets verderop wordt het uitzicht iets wijdser en wederom fantastisch, maar Rob vindt het hier ook wel genoeg geweest, we keren om en lopen hetzelfde pad terug. We praten iets harder en iets meer dan normaal. Tip op het "waarschuwing beren bord" is “maak herrie”. 

Intussen gaat het richting etenstijd, we rijden terug naar het dorp en lunchen bij Zum’s. Grappig fenomeen in dit dorp is dat bij alle restaurants een gift shop er naast hebben. Als souvenirjager moet ik natuurlijk  even snuffelen. Ik zou zo met 10 hoodies en shirts thuis kunnen komen, allemaal leuke herinneringen. Laat dat nou maar, ik heb al een Whistler hoodie. En shirts heb ik thuis meer dan zat. 

We pakken de auto weer om naar het uitzichtpunt op de heuvel bij het “Operations Office Waterton Lakes NP”. Vanaf dat punt hebben we het mooiste uitzicht over het Upper Waterton Lake met het Hotel Prince of Whales bovenop zijn heuvel. Dit is toch wel het bekendste plaatje van Waterton en het National Park. Vanaf hier zien we ook meerdere roofvogels op de termiek van de lucht zweven. Zo tegen de zonnige lucht ziet dat er waanzinnig mooi uit. 

Langs de weg van de Parc Entrance tot hier zijn er nog verschillende uitzichtpunten en weggetjes die we een voor een inrijden en benutten om foto’s te maken van het waanzinnige uitzicht hier, alle kanten op. Als we vanuit een van de weggetjes terug de hoofdweg opdraaien, roept Rob “beer!”. Vlak voor onze auto rent een zwarte beer de weg over van rechts, de kant van het meer, naar links, de grasweiden van de berg. Hij rent hard en kijkt ietwat wild om zich. We denken dat hij of achterna gezeten wordt of ergens van geschokken is. Achterna gezeten betekent dat er nog een beer aan kan komen. Rob schiet snel uit de losse pols een paar foto’s en parkeert intussen snel de auto. Dat klinkt niet heel veilig, in Amsterdam zou hij dit ook niet doen, maar hier zijn we in de ruime omtrek de enige weggebruikers. We zien de beer de heuvel oprennen en tussen de struiken verdwijnen. We wachten nog even of er misschien nog een over wil steken, maar het blijft rustig aan die kant. We geven elkaar een high five. Op de voorlaatste dag krijgen we dan toch nog de allerdikste kers op onze taart met al heel veel slagroom en een handvol kersen. Wat vinden wij dit allebei ontzettend gaaf om mee te mogen maken. 

Dik tevreden rijden we weer verder, effe checken of de bisons echt weg zijn uit de bison paddock aan de noordkant van het park. De ranger in het Visitor Centre heeft ons vanmorgen verteld dat ze de kudde vorig jaar hebben moeten verplaatsen toen de bosbranden hier woedden. We zien nu vanaf de verschillende uitzichtpunten dat dat een hel moet zijn geweest hier. Het is echt een flink groot gebied dat helemaal weggebrand is en dichtbij het dorp ligt. In het dorp staan ook bij meerdere huizen nog borden met teksten als “Thank you Fire Petrol for saving our town”. De ranger heeft niet gejokt, geen bisons in de paddock te zien, de paddock is ook helemaal afgesloten.  

Tevreden met onze “buit” vandaag, rijden we terug naar het dorp en trakteren ons op een frappuchino bij Lakeside Bistro die Starbucks recepten serveren. Daarna tijd om uit te rusten en laten bezinken wat we weer hebben mogen meemaken.  Voor vanavond heeft manlief al besloten dat we bij hetzelfde restaurant eten als gisteren, dat beviel prima!