We willen niet naar huis!

De reisdag naar huis is alweer aangebroken. Jeetje, de 3 weken zijn omgevlogen. De gedachte dat we 2,5 week geleden in Las Vegas rondliepen, is raar. Het bezoek aan de gokstad lijkt alweer een vorig leven. Wat was dit weer een fantastische reis, zoveel indrukken, zoveel nieuwe plekjes, zoveel mooie beesten, zoveel lekker gegeten, zoveel gelachen en plezier gehad samen.

Gelukkig vliegen we vanmiddag pas om 5 uur dus we kunnen rustig de tijd nemen om alle spullen goed in te pakken, te ontbijten en te vertrekken uit Ventura. “Ventura, je bent leuk en we will meet again!”. We hebben bedacht om onze laatste vrije uurtjes in Venice bij de beach door te brengen. Het is via de highway 1 een uurtje rijden, althans zonder in Oxnard verkeerd te rijden. Met verkeerd rijden is het ietsje langer, uiteindelijk ze we nog vroeg in Venice, nog voor 10 uur. Huh, 22 jaar geleden was het hier toch een bedrijvigheid van heb ik jou daar? Fietsers, skaters, hoop muziek, drukte, marktkraampjes en fitnessapparaten direct naast de boardwalk. We parkeren voor $6 pal aan het strand, het is hartstikke rustig, dit kan niet goed zijn. Ok, wandelen we richting Venice Pier met in onze rug uitzicht op de Santa Monica Pier. Een groter contrast is bijna niet mogelijk, de Santa Monica Pier met al zijn kermis en kabaal tegenover de Venice Pier waar alleen wandelaars, hardlopers en vissers op mogen komen en verder niks. Ook hier weer prachtige huizen langs het strand met heerlijke uitzichten zonder een enkel teken van leven. Tegenover de pier begint een straat met wat restaurants en koffiebars en hier komen ook de bekende “Venice canals” uit. Ook daarlangs liggen vergelijkbare strandhuizen met prachtige balkonnen en “decks” zonder veel teken van leven. 

We lunchen vroeg bij een strandtent, ik ben van de regels, dus 3 uur voor vluchtvertrek op het vliegveld melden, betekent om 2 uur daar zijn, we moeten de auto nog inleveren en met de shuttle bus van de “car rental return” naar de vertrekterminal. Dus half 1 uit Venice vetrekken is wel het streven. Dat lukt uiteraard niet, zeker als blijkt dat het “Venice Beach” uit onze herinnering (“Muscle Beach”) inmiddels wakker is geworden en pal achter de parkeerplaats blijkt te liggen. Toch nog effe kijken of onze herinnering nog met het heden overeenkomt. Enigszins, het kabaal, de verschrikkelijke souvenirwinkels en fitnessapparaten zijn er nog en zelfs meer dan vorige keer, complete sportvelden zijn er bij gekomen en nog meer verkoop en harde muziek. Ok, we hebben het gezien, tijd om richtin vliegveld te vertrekken. 

Het is even puzzelen om van het parkeerterrein richting highway 1 te komen en daarna van highway 1 de juiste locatie van Alamo om de auto in te leveren. En toch lukt de planning. Net voor 2 uur levert de shuttle bus van Alamo ons voor Terminal B af waar we de bagage kunnen inleveren bij KLM en we al 2 stappen van het “stressproces” achter de rug hebben. Het ergst is voor mij altijd de security waar de tas in een bak moet, je schoenen uit, riem uit de broek, ipad en telefoon uit de tas, horloge af. Inmiddels heb ik dan 2 bakken en een van mijn bakken neemt na de rontgen altijd de afslag die ik niet wil. Oh sh..., fles water zit er nog in. Inderdaad, de boosdoener. “Dank u meneer de douanier, gooi maar weg. Sorry, had niet mogen gebeuren.”. 

En we zijn er door, nu nog ruim 2 uur rondhangen. Effe zitten met een drankje, effe lopen, naar de wc, weer zitten, weer lopen, weer naar de wc. Kwart over 4 gaan we boarden, morgen weer verder......