Elephant Seals

Onze laatste lange reisdag vandaag, van Carmel naar Ventura, ten noorden van Los Angeles. De rit zelf is al meer dan 400 kilometer en voor de ochtend heeft Rob meerdere stops op het oog en voor lunchen heeft hij het stadtje Morro Bay op het oog. Ok, niet treuzelen ‘s ochtends, op tijd vertrekken. Half 9 verlaten we Carmel en begeven ons op weg. De uitzichten over de oceaan vanaf highway 1 zijn al direct fantastisch. De eerste stop wordt McWay Falls, daar zijn we in 1997 ook gestopt en Rob heeft allerlei herinneringen in zijn hoofd. Aan de waterval is duidelijk te zien dat het einde zomer is, er is niet veel water meer over. De kleine baai waar de waterval in uitmondt is een waar idilisch plekje.

In 1997 zijn we ergens ten noorden van San Simeon bij een view point gestopt waar een grote kolonie Elephant Seals (zeeolifanten) lag. Dat blijken inmiddels 2 lokaties te zijn geworden. We stoppen nu bij het andere view point dan toen en staan een half uur geamuseerd en soms hard lachend naar de dieren te kijken. Andre van Duin zou hier zijn lol met Animal Crackers op kunnen. De logge dieren ogen nogal onhandig in hun bewegingen en gedrag, ze zijn echter behoorlijk snel, ook in de actie vanuit stilstand in beweging komen. Ze liggen allemaal naast en door en half op elkaar. Om een of andere reden gooien ze met hun voorpoten zand over zichzelf heen en omdat ze zo dicht op en bij elkaar liggen, krijgt de buurman of -vrouw de volle laag zand in het gezicht of krijgt per ongeluk een klap met een poot. Ze moeten soms niezen door het zand in hun gezicht of ze kriebelen zichzelf met hun voorpoot als het zand kriebelt. Sommige mannetjes houde schijngevechten in de branding. Ze beuken met hun bovenlijven en hoofden tegen elkaar, soms in volstrekte stilte, soms met een brul die wij “de cola boer” noemen sinds 1997. Dat geluid hoef ik niet uit te leggen, gok ik. We zouden uren naar de dieren kunnen kijken, maar de weg roept ons weer, we hebben nog de nodige kilometers te gaan vandaag. Het is inmiddels ook lunchtijd en nog ongeveer 30 mijl te rijden naar Morro Bay. Onderweg zien we bij Cambria nog 2 hertjes in de berm lopen. De beesten zijn blijkbaar niet bang voor auto’s die met toch behoorlijke snelheid langs hun razen. 

Morro Bay ligt van de snelweg af, we rijden het centrum in, Rob herkent het al van Google Street View. Voor een toeristisch dorp aan zee vind ik het erg rustig hier. Vrijwel geen kip op straat! We vinden een restaurant met direct uitzicht op Morro Rock en een kolonie sea lions (zeeleeuwen). Uiteraard nemen we een visgerecht, dat kan ook bijna niet anders en genieten van het uitzicht en van de rust. We slenteren nog langs de waterkant daarna en zien Onno de Otter zwemmen. Het lijkt wel of hij ons aankijkt, lekker zwemmend op zijn rug met zijn knuistjes op zijn buik. Het is een flinke grote volwassen otter. Wat is het toch een prachtig gezicht zo’n beestje te zien zwemmen in zijn eigen wereld.

Nog 120 mijl te gaan, tijd om de weg weer op te zoeken. Deze middag hebben we geen stops meer gepland, maar gasgeven tot Ventura. Het laatste stuk highway 1 is niet meer zo interessant, het landschap en uitzicht niet meer zo spectaculair, bij Santa Barbara komen we in de middagspits terecht, file. Het is al na 5 uur als we ons bij de balie van het hotel melden. We blijven hier 3 nachten en gelukkig krijgen we een hele ruime kamer. Dat is altijd wel fijn, zeker om op de laatste dag de spullen weer “vliegreisbestendig” in te pakken. Dan moet alles uit de tas en gestructureerd worden ingepakt in plaats van “prop alles er maar in”. 

Rob bestudeert de restaurants in de buurt via Tripadvisor en concludeert dat op 10 minuten lopen het centrum van het dorp is met alle keuze aan restaurants die we maar willen. Ok, wandelen maar en dan zien we het daar wel. Als Rob uitspreekt dat er een Thais restaurant is “Rice by mama” is de keuze snel gemaakt. Het eten is echt verrukkelijk, gebakken rijst met kip, ananas, rode paprika en cashewnoten. Simpel maar heerlijk. 

Klaar voor vandaag, morgen nieuwe dag.