Zen dag

Vandaag hebben we zen dag. We blijven in Carmel, hoeven niet te reizen en hier zijn op zich geen “must haves”, dus “niks moet, alles mag en ook dat hoeft niet”. We ontbijten maar eens rustig in het hotel, terwijl Rob vertelt dat we een scenic route kunnen wandelen, langs de kust. Ok, klinkt goed, doen we. Die route loopt eigenlijk volledig over Scenic Road, hoe toepasselijk. Het eerste stukje staan er nog prachtige huizen aan beide kanten van de weg, daarna alleen nog links van ons en hebben we rechts prachtig uitzicht over de oceaan. Pelikanen vliegen af en aan over het water, maken soms een flinke duik naar een visje. De huizen aan de linkerkant zijn echt waanzinnig. Sowieso qua ligging, maar ook qua uiterlijk en waarschijnlijk ook qua prijs. Er is weinig leven te bekennen bij de meeste huizen, wel schoonmakers en tuinmannen. Later vertelt een local citizen ons dat dit vrijwel allemaal 3e of 4e huizen van rich and maybe famous zijn. Veel van de huizen zijn te huur via airbnb. De wandelroute heen en terug neemt ruim 2 uur in beslag, waarvan we een half uur op een bankje naar het water hebben gestaard. Helaas geen bijzondere dieren meer gezien. 

Het lijstje restaurants uit de Visitor Guide attendeert ons op “Anton & Michel” in het centrum van het dorp. Het Italiaans georienteerde restaurant heeft een prachtige patio om buiten te lunchen. Een sfeervolle afgeschermde tuin met meerdere fonteinen en vooral rust. We genieten lekker een uurtje van de rust en het eten en bespreken de plannen voor vanmiddag. Rob heeft zich al ingelezen en stelt voor naar de Carmel Mission te gaan en daarna de 17 mile drive te rijden. We hebben onze 10.000 stappen voor vandaag al ruim binnen, dus extra lopen hoeft eigenlijk niet meer. 

In Carmel by the Sea is in de 18e eeuw door een Spaanse priester een Mission gesticht om de toenmalig lokale Mexicaanse bevolking tot het christendom te bekeren. De mission bestaat nog steeds, grotendeels in de originele bouw met als toevoeging een replica van de originele kerkklok en de replica is in 2010 in Nederland speciaal voor deze lokatie gemaakt. De basisschool is nog steeds in gebruik, we horen de kinderen in de galerie giechelen en kwebbelen. De school is wellicht afgelopen voor vandaag, het is kwart over 3. Het complex ademt de sfeer uit die ik uit films ken, bijvoorbeeld cowboyfilms die in deze regio moesten spelen. Het gebouw, de kerktoren en het binnenplein zien er blijkbaar bij veel missions hetzelfde uit. Er zijn in deze regio nog veel missions te bezoeken en in gebruik voor allerlei doeleinden en activiteiten. 

De 17 mile drive is een scenic drive route ten westen van het dorp Carmel by the Sea. De weg voert door een prachtig bos, langs meerdere golf complexen, resorts en compounds, langs de meest waanzinnige grote en luxe huizen met fantastisch uitzicht. Op een kruispunt staat opeens een hertje voor onze auto. Beestje, kijk toch uit! Het laatste deel van de scenic route voert weer langs de waterkant en heeft enkele interessante punten, een met verschillende mooie grote cypressen, een punt met de “Lonely Cypres”, een cypres die al tientallen jaren eenzaam op een rots staat pal in de zeewind en alle stormen heeft doorstaan. Bij Bird Rock wordt het extra interessant. De rots zelf zit vol met pelikanen, aan de rand van het view point struinen tussen de keien tientallen eekhoorns die totaal niet bang voor mensen meer zijn, wat op zich niet goed is natuurlijk. We zien het naast ons weer gebeuren, een groep Aziatische toeristen die de beestjes koekjes voeren, naast het bord “Don’t feed the animals”. Op het strand en langs de rots liggen ook nog tientallen sea lions (zeeleeuwen), een groepje speelt met elkaar in het water en dat oogt nogal koddig. De beesten draaien om elkaar heen, slaan met de staart naar elkaar en proberen te happen zonder te bijten. Ze springen zelfs op uit het water zoals we orca’s ook wel hebben zien doen. Machtig om te zien. 

Tegen half 5 rijden we weer langs de poort de scenic route uit en hebben we weer een prachtige dag gehad. En hij is zelfs nog niet afgelopen, de restaurantlijst attendeert ons ook op “Akaoni”, een klein Japans restaurant in het centrum. Alleen het echtpaar werkt er, zij bedient en hij maakt de gerechten klaar. Ik zit met open mond en grote ogen te kijken hoe hij met zijn 2 handen en een vlijmscherp mes de meest prachtige sushi en sashimi schotels tovert. Naast ons zitten een lokale vader en dochter die de ene na de andere schotel bestellen en de kok laten beslissen wat ze krijgen. Dat laat de chef zich geen twee keer zeggen, hij gaat helemaal los met de verschillende verse vissen en schelpdieren die hij om zich heen heeft. Dat zal trouwens ook een interessante rekening worden voor vaderlief. Rob proeft ook allerhande verse vissen, ik heb niet zo heel veel trek en houd het bij bescheiden porties vegetarisch. Maar lekker dat het is!