Wat een prachtige dag

Na het ontbijt laten we de heerlijke stad San Francisco achter ons. Het is een vrij eenvoudige route van het hotel naar highway 1 South. De San Francisco Bay Area is enorm groot, alles wat aan de baai ligt, hoort erbij. 

Het eerste stuk van de weg loopt nog niet direct langs de kust en wordt omgeven door bossen met veel eucalyptusbomen. Dat geeft een apart effect aan het bos, door de kleur en geur van de bomen. 

We stoppen bij een van de mooie view points, Prescadero Point en zien daar in de onstuimige  golven een paar seals (zeehonden) zwemmen. Best knap hoe die dieren zich staande of zwemmende houden in dat geklots. Ik zou al lang zeeziek zijn en kopje onder zijn gegaan. 

Laurens ten Dam heeft in zijn Sunweb periode een jaar in Amerika gewoond, in Santa Cruz. Deze middelgrote stad ligt prachtig ten zuiden van San Francisco met enerzijds bos en anderszijds veel strand. Ik snap die Laurens wel, die heeft hier heerlijk kunnen fietsen en heerlijk kunnen leven met zijn gezin. We passeren de stad op onze route richting Monterey, waar we enkele jaren geleden ook waren. Rondom Santa Cruz passeren we weer veel akkers met groente en fruit, in deze streek vooral pompoenen en spruitjes (?). Het is ons al meermalen opgevallen bij restaurants dat ze spruitjes als voorgerecht serveren. Rare Amerikanen. 

Ter hoogte van Marina zien we twee hertjes op de zandduinen tussen de struikjes grazen. Grappig op hen hier te zien, die had ik hier dan weer niet verwacht. 

Monterey is geen grote stad, maar wel bekend. Er is veel te beleven en de stad heeft een grote geschiedenis. Het was vroeger (en is nog steeds) een vissersdorp van met name sardines en vroeger was er een grote conservenfabriek voor het inblikken van sardines. De gebouwen van die fabriek zijn deels bewaard gebleven, nu bekend onder de naam “Cannery Row” en alle gebouwen zijn bezet door souvenirwinkels en restaurants. De oude visserspier is niet meer officieel in gebruik, waarschijnlijk te oud en te klein, je kan er wel nog over wandelen en de zeeleeuwen gebruiken hem veelvuldig als ligplaats. Er is een nieuwe pier gebouwd voor restaurants en winkeltjes, Fisherman’s Wharf. Op de hoek zit met een prima uitzicht over het water een Italiaans (Siciliaans) restaurant waar we tijdens een eerdere reis geluncht hebben. Een tweede poging kan nooit tegenvallen, ik neem een lekkere salade met vijgen, cranberries, noten en gegrilde kip. Vanaf het terras zien we al een zeeleeuw voorbij zwemmen. Van die eerdere reis weten we ook nog dat er in en rond de haven van alles zwom, dus we wandelen zeker een rondje langs de waterkant. Vanaf het uitzichtpunt op Fisherman’s Wharf zien we al een grote groep zeeotters in het water dobberen. Wat zijn dat toch grappige beesten om op hun ruggetje te zien ronddobberen. Of ze slapen of ze liggen lekker te dobberen of ze hebben een schelp op hun buik en pulken met hun pootjes het eetbare er uit. Op een gegeven moment komt een moeder otter met haar jong op haar buik richting ons zwemmen. Het ziet er schattig uit. Vlakbij het uitzichtpunt gaan ze met elkaar spelen en de moeder duikt een paar keer onder water om een schelp op te duiken. We horen de zeeleeuwen onder de oude pier grommen en tussen de verankerde boten zwemmen er een paar. Wat machtig mooi om zo te bekijken. Om ander uitzicht te krijgen, wandelen we een stukje rondom de baai richting Cannery Row, daar zitten een groep bruine pelikanen en een paar aalscholvers op de rotsen en duwen twee zeehonden elkaar van een kleine rots af. We zouden hier uren naar kunnen kijken, helaas tikt de parkeermeter in ons nadeel en we hebben ook nog een klein ritje naar Carmel te maken. Het is vast niet de laatste keer dat we in Monterey zijn geweest.

Carmel by the Sea is een dorp direct aan de oceaan en bij ons voornamelijk bekend omdat Clint Eastwood hier lang gewoond heeft en zelfs burgemeester is geweest. Hoe cool is dat? Eerst maar eens het hotel opzoeken, de Carmel Wayfarer Inn, een keurig en kleurig gebouw met een mooie tuin. Op de een of andere manier hebben we allebei een middagdip, die proberen we te elimimeren door lekker in de tuin te gaan zitten met de plattegrond van het dorp en een “visitor guide” met alle “places to see”. Er lijken genoeg restaurants in de buurt, dus dat gaat geen probleem worden. Het is vier uur, de zon schijnt volop en vanaf onze kamer kunnen we net de oceaan zien. Toch maar een kijkje gaan nemen? Toch maar een kijkje gaan nemen. Aan de hand van de plattegrond wandelen we richting strand, die route gaat helemaal heuvel af, dus terug heuvel op. Mmmm. De lol van de zee en wie weet wat nog meer wint het van de gedachte straks de heuvelweg op te lopen. Het is druk in het dorp, heel veel aziaten. Waarom zouden die zo massaal naar dit dorp komen? Vanwege Clint? Hebben ze de Dirty Harry films gezien of zo? Ook op het strand is het druk, dat snap ik wel, het is heerlijk weer, het strand is prachtig en groot en het uitzicht magnifiek. Rob is naar de waterlijn gelopen en ik ben op een rots gaan zitten, lekker in het zonnetje. Opeens zwaait Rob driftig naar me en ik had net gezien waarom. Dolfijnen in de branding! Wat gaaf! Op de golfslag zien we 3 rugvinnen omhoog komen en weer rustig onder water verdwijnen. En dat ritueel zien we een paar keer. Wat zijn wij mazzelkonten! 

Het is toch een prachtige dag zo, niks meer aan doen. Oh ja, eten! We slenteren wat rond, bestuderen het lijstje restaurants uit de “visitor guide” en zien bij Hog’s Breath Inn staan “formerly owned by Clint Eastwood”. Daar moeten we heen! Het restaurant hangt helemaal vol met Clint schilderijen en filmposters en op verschillende tv schermen draait de film Bronco Billy. Dat vinden we nou net niet zijn beste film. Het eten is prima, spare ribs zijn superlekker, buiten eten is nog heerlijk op zo’n mooie avond. 

Klaar voor vandaag, het was een mooie dag, strik erom. Morgen nieuwe kansen.