Een halve eeuw vieren in San Francisco

Vandaag word ik 50 jaar. Een halve eeuw oud dan wel jong, hoe ik het maar bekijk. Ik vind het wat. Er is een boel gebeurd in die 50 jaar en ik mag hopen dat er nog een boel komen gaat. Ik heb er bewust voor gekozen mijn 50e verjaardag in San Francisco te vieren. We vinden dat allebei een heerlijke sfeervolle stad met genoeg vertier. En ondanks dat dit ons vierde meerdaagse bezoek aan de stad wordt, hebben we nog genoeg plekjes en wijkjes niet ontdekt, vervelen zullen we ons niet. 

Het Beresford Arms hotel biedt een “small continental breakfast”, zeg maar een frans ontbijt. Croissantjes, muffins en koffiebroodjes, fruit en koffie, that’s it. Mijn hemel, wie heeft hier die koffie gezet? Wil die me op mijn verjaardag vermoorden? Supersterke en bittere koffie. Gruwels, niet mijn ding. Ik eet 2 broodjes en een paar happen watermeloen, dat is het wel voor dit moment. Rob heeft bedacht “samen even een blokje om te wandelen om wakker te worden”. Na drie kwartier lopen vraag ik maar eens hoe lang dat blokje is, want ik heb het best koud in mijn verjaardagsshirtje met korte mouwen. Het blokje om wordt een uur en ruim 3,7 kilometer. Die hebben we vast binnen op onze stappenteller.

We halen de auto op bij het hotel, dat duurt even want die moet van de valet parking komen. Dan is het inmiddels bijna half 11, eerst rijden we richting de Japanse wijk en het Japan Center, daar staat een mooie grote pagode. Er is blijkbaar iets te vieren voor de Japanse gemeenschap, het is al druk op het plein voor het Center en er staat verschillende dansgroepen klaar om te repeteren. Er staan ook kraampjes rond de rand van het plein die eten verkopen en allerlei ander dingen. In zo’n specifieke gemeenschapswijk als Japan Town en China Town voel ik me altijd een beetje een indringer, de gemeenschap leeft op zich zelf, doet zijn eigen dingen en staan wij daar opeens als toeristen met onze grote camera tussen. Hoe zouden wij het vinden als iedereen ons huis kwam fotograferen? Daarna staat de wijk Castro District op het programma. Volgens internet is dit “the place to be” en in de sowieso al liberale stad San Francisco is dit dé liberale LGBTX wijk. Als we via Castro Street de wijk binnenrijden, zien we al veel meer kleur dan in de rest van de stad. Overal wappert de regenboogvlag, de zebrapaden zijn in de regenboogkleuren in plaats van zwart-witre strepen. Het is inmiddels heerlijk weer, graad of 21 met stralende zon. We lunchen op een terrasje aan Castro Street, midden tussen de hektiek. De vibe is in de wijk inderdaad iets anders dan in andere wijken en het publiek oogt ook anders. En alles loopt door elkaar en iedereen doet zijn ding en er valt geen onvertogen woord. Uiteraard zien we ook extreme types, zoals naakte mannen met alleen hun geslachtsdeel bedekt (blijkbaar is dat dan de regel voor op straat), gewoon wandelend op straat. Niemand kijkt er van op. 

Na de lunch wandelen we via 18th Street naar Mission Dolores Park, het stadspark, waar het op deze zaterdagmiddag stampvol is. Er liggen mensen te zonnen, er wordt gepicknickt, verjaardagen gevierd, we wandelen langs een gender reveal party en ook hier valt geen onvertogen woord. In tegenstelling tot bijvoorbeeld het Vondelpark in Amsterdam zijn er geen fietsers en skaters, enkel voetgangers en iedereen laat elkaar met rust. We wandelen terug naar de auto en besluiten toch nog even een kijkje bij Fishermann’s Wharf en Pier 39 te nemen. We weten dat het zaterdag is en druk kan zijn. En dat is het ook. De zeeleeuwen laten zich al horen, dus we lopen eerst via hun terrein de Pier op. Er liggen minder dieren op de pontonnen dan eerdere keren dat we hier waren. De helft van de pontonnen is leeg. Dat betekent natuurlijk niks, wellicht zijn de dieren in zee eten aan het zoeken. Het ruikt verschrikkelijk of eigenlijk letterlijk beestachtig en sommige dieren hebben vandaag hun bokkepruik op want ze grommen en brommen naar alles wat beweegt. Hoe ze over elkaar heen kruipen, heeft ook weer iets komisch. Als je wil verplaatsen, vraag je niet aan je buurman “he, schuif eens een eindje op”. Nee, je klimt gewoon over hem heen. 

Het waait zoals altijd weer lekker hier op de Pier. Via de achterkant lopen we het winkelgedeelte op en het is er een mierenhoop. Veel mensen en een hoop geluid, van het geklets van mensen en alle winkeltjes en kraampjes hebben andere muziek op staan. Voor mij is dat teveel geluid, ik kan het een niet meer van het ander onderscheiden en het dreunt in mijn hoofd. “Welkom op de kermis die Pier 39 heet”. We wurmen ons door de kluwen mensen en ontdekken al snel dat het handiger is om via de galerij op de eerste verdieping te lopen. Dan kunnen we toch alles zien en hebben veel minder drukte. Laat dat ijsje maar zitten, dat kopen we wel ergens anders. North Point is de straat die de verschillende delen van Fishermann’s Wharff met elkaar verbindt en we slenteren wat rond langs de restaurants en souvenirswinkels. In feite verkopen die allemaal hetzelfde. We vinden niks naar onze gading, onze jaarlijkse vakantietraditie, nieuwe kerstversiering. 

Het is intussen alweer einde middag, we nemen even een uurtje rust van het getoeter en getetter van de stad en trekken ons terug op de hotelkamer. Eerst informeer ik bij de juffrouw van de receptie of zij een Japans restaurant in de buurt kan aanbevelen. Receptiepersoneel weet over het algemeen prima antwoorden op dergelijke vragen. Ze noemt een rstaurant op Taylor Street, maar daar staat altijd een lange rij en ze noemt een restaurant op Sutter Street, Sanraku. We googlen ze allebei, die op Sutter Street vinden wij er aantrekkelijker uitzien. Ik loop al de hele dag met mijn “50” button op en de hostess van het restaurant vraagt er direct naar. Dat zal wel een staartje krijgen. We eten heerlijk en permiteren ons ook een toetje. Plots begint het hele personeel “happy birthday” voor me te zingen en Amerikanen laten zich dan niet kennen, de hele zaak zingt mee. Rob vindt het, geloof ik, enigszins genant, ik vind het grappig en lief. Ze noemen me Sonya in het liedje, maar wat maakt het uit, de intentie telt. Ik krijg een bol groene thee ijs met een kaarsje erin en mag een wens doen tijdens het uitblazen. Ik heb een prachtdag gehad met mijn schat voor mijn 50e verjaardag in een van de leukste steden van de wereld. Wat kan ik nog wensen? Een mooie set herinneringen kan ik weer bijschrijven.