Hello English Bay, we’re back!

Zelfs voor een vroege vogel als ik ben, is 5:00 opstaan om om 6:00 de taxi naar Schiphol in te stappen, best een uitdaging. Maar ja, van de zenuwen slapen we toch niet, zelfs manlief staat een paar minuten na 5:00 al fris en fruitig klaar voor onze reisdag. We hebben zelfs nog tijd over en moeten wachten op de taxi. Ik realiseer me opeens dat de rotonde richting onze wijk het hele weekend is afgesloten en als je de weg hier niet zo goed weet, wordt het best ingewikkeld. Inderdaad excuseert de taxichauffeur zich enkele minuten later dat hij de weg kwijt was door de omleidingen. Never mind, we hebben tijd genoeg.

Precies 3 uur voor vertrek, om 06:45 levert de chauffeur ons netjes bij vertrekhal 1 af. Ik had vanochtend al snel op Teletekst gekeken en gezien dat we bij balie 1A de bagage mogen inleveren. Inchecken heeft Rob gisteren al gedaan, dus onze plekjes hebben we al binnen.  Tot onze verbazing ligt balie 1A niet tussen balie 1 en 2, maar vanuit vertrekhal 1 een heel eind lopen naar een nieuw gedeelte. We hadden ook nog nooit van Balie 1A gehoord.

We leveren onze bagage in en lopen vrij vlotjes door de douane, ook al gaat een douanemevrouw mijn handrugzak helemaal op zijn CSI’s onderzoeken met een soort van Swifferdoekje dat ze vervolgens door een computer laat analyseren. Rugzak moet open, vanalles moet eruit en als de ze amerikaanse geldmunten heeft gezien, vindt ze het allemaal prima. Zitten daar soms resten van cocaine of zo op? Ja, je weet het nooit. Maar goed, ik mag zelf weer alles inpakken en zonder problemen verder. 

Om 08:00 lopen we “achter de douane”, ik was er van uitgegaan dat we in het grote winkelgedeelte zouden komen, maar dat is niet zo. Omdat we via Zürich vliegen, zitten we hier nu in een klein afgesloten deel van de B gate met maar een paar winkeltjes en een koffiebar en géén GWK Travelex. We gaan naar Canada zonder Canadese dollars. Dat is ook voor het eerst en een beetje buiten mijn comfortzone. Na onze eerdere reizen weten we natuurlijk ook dat je je in Canada prima kan redden zonder contant geld, als je maar een credit card hebt. 

De vlucht naar Zürich is in een zucht voorbij, iets meer dan een uur en bij het uistappen en kijken waar onze volgende vlucht vertrekt realiseer ik me dat ik de hele tijd de overstaptijd verkeerd berekend heb. Ik dacht 1,5 uur, maar we hebben 2,5 uur. Dus niks rennen en haasten, maar op ons gemakje bij de Starbucks een bak koffie drinken en een broodje eten. 

Bij de instapgate is het dezelfde drukte als altijd en overal. Waarom iedereen in een rij op elkaar gepakt gaat staan, begrijp ik niet, iedereen heeft een gereserveerde plek, maar ja, iedereen moet ook nog zijn bergen handbagage kwijt. Wat ben ik toch blij dat we daar niet aan mee doen. Ik heb de (normaal formaat) rugzak en Rob de fototas. That’s it. Meer zooi hebben we in het vliegtuig niet nodig. 

Ik duik meteen in een serie op het persoonlijk mediasysteem en kijk gedurende de vlucht een heel seizoen Major Crimes. Rob hangt met zijn gezicht tegen het raampje en roep af en toe “Kijk!”. We vliegen vanuit Zürich via Noord-Duitsland, Denemarken, de zuidkust van Noorwegen over IJsland, Groenland, Canada en via een krul over zee landen we op Vancouver International Airport. Ik heb tijdens de vlucht een paar keer diep en vast geslapen. Tussendoor Major Crimes gekeken en gegeten en gedronken en rondgelummeld. De vlucht duurt gevoelsmatig lang, 10 uur. Dat hebben we natuurlijk al eerder gehad, maar dit keer lijkt het veel langer te duren dan normaal. Maar goed, we landen heelhuids op Vancouver, zijn aangenaam verrast met de moderne self-check balies van de douane, waardoor dit allemaal lekker vlot gaat en we dan eindeloos moeten wachten bij de bagageband. Wachten is niet mijn sterkte punt, zal ik maar zeggen. 

Tegen 16:15 sluiten we in de enorme rij bij autoverhuur Hertz aan en schuifelen groep voor groep naar voren tot we tegen 17:00 eindelijk aan de beurt zijn. We hebben een “middenklasse” auto gereserveerd, “vergelijkbaar met (amerikaanse versie van) Toyota Corolla). Tot onze verbazing krijgen we een Kia Soul, wat ik in Nederland altijd het koekblik noem. We slikken even, maar vinden het verder prima. Wij passen er comfortabel in, bagage past gestapeld in de kofferbak, de auto heeft alle luxe functionaliteiten, hij is alleen lelijk. Kan hij ook niks aan doen. 

Via de lange Granville Street rijden we van het vliegveld naar de stad en komen dan in de zaterdagavonddrukte en een omleiding vanwege demonstratie terecht. Wat een gedoe allemaal. Intussen regent, nee plenst het ook nog. We weten dat het Buchan Hotel maar een beperkt aantal parkeerplekken heeft en als die, zoals vandaag, vol zijn, moet je zelf maar iets zoeken. Nadat we 15 minuten door het wijkje hebben gereden, zien we een betaald parkeerplekje. Dat moet dan maar even tot morgenochtend, dan checkt er vast iemand uit wiens plekje wij over mogen nemen.
We lopen naar Denmann Street om iets te eten en ploffen bij restaurant Banana Leaf neer, een Maleisisch restaurant dat we nog van een vorige keer kennen. Ik neem een halve ananas met gele gebakken rijst met kip en groenten. Ontzettend lekker, maar ook veel te veel. “Nee, ik hoef geen doggy bag”. Horecapersoneel snapt blijkbaar nog steeds niet dat Europese toeristen op een hotelkamer weinig met een doggy bag kunnen aanvangen. 
We lopen na het eten nog even naar English Bay, het is opgehouden met regenen. Bij het zien van het stadstrand realiseren we ons “we zijn er weer. Hallo Vancouver en English Bay, we’re back”.