Little paradise, here we come!

Reisdag van Vancouver naar Telegraph Cove, dat is best een toestand. Eerst ongeveer 20 kilometer rijden naar Horseshoe Bay, de vertrekplaats van de BC Ferries naar Nanaimo, met de ferry de oversteek maken naar Vancouver Island in ruim 1,5 uur en dan nog 350 kilometer noordwaarts rijden naar Telegraph Cove. 

Die 20 km naar Horseshoe Bay duren in de maandagochtendspits van Vancouver iets van drie kwartier. 
De ferry vertrekt om 08:45 en om 11:00. In mijn herinnering hebben we meestal die van 11:00 gehad, want 08:45 klinkt wel erg ambitieus vroeg voor ons. Na het ontbijt bij Abode wil Rob nog even een rondje over Robson Street wandelen, want we hebben tijd genoeg, terwijl ik denk “we kunnen ook proberen die van 09:15 te halen, zijn we lekker vroeger in Telegraph Cove”. We wandelen nog een rondje Robson Street terug naar het hotel en even na 08:00 uur rijden we Denmann Street af highway 99 op via de Lions Gate Bridge de stad uit. Ik kijk tevreden naar de klok, die van 09:15 gaan we halen. De ochtendspits valt mee en om 08:50 betalen we het ticket voor de ferry, blijkt dat we de boot van 08:45 net gemist hebben. Hoe kom ik nou toch aan 09:15? 

Bummer, dit betekent 2 uur wachten in de stromende regen. Want dat had ik nog niet verteld, het is opgehouden met zachtjes regenen. Doet er niet toe, we parkeren de auto in de rij  met nummer die de loketmevrouw ons verteld heeft, pakken de paraplu's en wandelen via de voetgangersbrug naar het dorpje. Stel je daar niet te veel bij voor, een Starbucks, supermarktje, kunstgalerij, souvenirswinkel en een ontzettend kneuterig koffiebarretje aan de waterkant in een oud havengebouwtje The Lookout. We pakken een mok (kopjes doet men in Canada niet aan) koffie met een koek erbij en staren lekker uit het raam richting ferryboot en de drukte van afladen en opnieuw volladen. Daarna lopen we nog even naar de waterkant van de jachthaven, is het even een soort van droog. Plotseling roep ik “kijk”! Een Harbour Seal (een soort zeeleeuw) zwemt op zijn gemakje door de haven om zich heen kijkend naar iets wat hij zoekt. Na een minuutje duikt hij onder en zwemt ergens heen waar we hem niet meer kunnen zien.

Die ferrieboten laden en lossen is me een business een keer of 6 per dag. Er zijn nog minstens 2 verschillende lijnen naast die van Horseshoe Bay - Nanaimo en het zijn geen lullige ferriebootjes, 3 deks voor de auto’s en 2 passagierdeks waar vanalles te doen en te krijgen is. We parkeren de auto volgens de instructies van de “gele hesjes” en nestelen ons in 2 luie stoelen vooraan in het overdekte passagiersdek zodat we naar buiten kunnen kijken waar we heen varen. Glunderend zien we allebei opklaringen in de lucht! Hup, naar buiten, kop in de wind. Door de regen en wind van afgelopen dagen is de zee wat onrustig en ik voel gelijk dat ik niet helemaal stabiel op de beentjes sta. Tja, ik word nog zeeziek op de Vinkeveense Plassen, dus hier mag het. Snel een Primatourtje nemen en naar het bovendek. Die zon die schijnt, zullen we pakken! De wereld ziet er meteen een stuk vrolijker uit met een beetje zon, de mensen glunderen en de zee is kalm. De overtocht duurt 1,5 uur en het schip weer leegmaken, gaat als de brandweer, dus iets na 12:45 rijden we de haven uit en meteen de snelweg op. Nanaimo laten we dit keer links liggen, we snellen naar Telegraph Cove, want we hebben nog 350 kilometer te gaan. Tegen 100 km gemiddeld per uur is dat al snel nog ruim 3,5 rijden. Oh ja, lunchen moeten we natuurlijk ook nog. Canadese steden hebben, net als Amerikaanse, langs de uitgaande snelwegen hele lange slierten bedrijven en restaurants en winkelcentra, echt kilometers lang. In die sliert vinden we bijna aan het einde Ricky’s Grill and Diner, zo’n typische diner die je vaak op TV ziet in amerikaanse/canadese films en series. Het eten is lekker, we zitten even rustig met vaste grond onder de voeten, maar we moeten toch echt weer verder. Damn, net buiten Nanaimo krijgen we een omleiding. De snelweg is afgesloten, alle verkeer wordt via de 19A, de Oceanview Route omgeleid. Bleh, dat gaat een stuk langzamer en inmiddels plenst het ook weer. Door het monotone ritme van het autorijden en de neerslag val ik om de haverklap in slaap, fijne bijrijder ben ik. 

De kilometers tikken weg, we nemen eigenlijk te weinig pauze, maar in deze plensbuien heb ik geen zin om uit te stappen. Gek genoeg is het weer heel wisselvallig, de buien en opklaringen wisselen elkaar snel af, alleen in de verkeerde volgorde, want de opklaringen zijn er niet op moment dat we langs een rest area rijden. 
Rond half 6 slaan we de afrit Telegraph Cove in, de laatste 12 kilometer. In tegenstelling tot ons eerste bezoek hier in 2002, is de weg inmiddels volledig geasfalteerd en breed genoeg voor passerend verkeer. In 2002 was dit nog een volledige dirtroad met veel vrachtverkeer van de houtzagerij. Manlief trapt op een gegeven moment hard op de rem, een hertje steekt de weg over met mama er achter aan. En vanochtend zegt hij nog dat we hier nog nooit herten hebben gezien! 

Wat ben ik blij als ik de receptioniste van Telegraph Cove Resort zie en zij ons de sleutel van onze kamer in Wastell Manor House geeft. Vorige keren reserveerden we altijd een van de kleinere cabins, maar die waren allemaal al volgeboekt in december. Het Wastell Manor huis is gezellig (canadees) ingericht, woonkamer, patio en keuken zijn te delen door de gasten van de 4 kamers, die wel elk een eigen badkamer hebben. 
Onze kamer is vrij ruim, basic ingericht, maar dat vinden wij prima. De badkamer is aan de overkant van de gang, ook ruim en voorzien van alles wat we nodig hebben, basic dus. We zetten onze spullen in de kamer en lopen direct weer naar beneden, het restaurant hier is geliefd, want niet alleen de enige mogelijkheid voor avondeten, maar ook prima eten. Vanavond is er weer Salmon Boardwalk BBQ, dan barbequeën ze versgevangen zalm, kip en spare ribs. We gaan allebei voor de zalm en die is echt superlekker, maar weer in een portie, daar eet ik 2 dagen van. 

Voordat het echt donker is, slapen we alweer.