Moeras, grasland en cycades

Zondag 4 september van Seabrook, Texas naar Breaux Bridge, Louisiana

Zoals we gewend zijn van eerdere reizen, zijn we om half zes klaarwakker. Ontbijten kan in het hotel gelukkig al vanaf 6 uur, maar we besluiten eerst naar buiten te lopen. Behalve dat het tot onze verbazing nog donker is, lopen we ook tegen een warme muur op. Het is nu al 25 graden. Snel terug naar binnen! 

Het "continental breakfast" biedt voor die term veel keuze, waaronder zelfgebakken wafels. Fijn, op de vroege zondagochtend al lekker met deeg kliederen en met zo'n piepend apparaat in de weer. De wafels smaken prima, de koffie doet zijn werk goed, dat kunnen we concluderen uit onze gesprekstof op dit tijdstip: waarom het voor een persoon belangrijk is om een bepaald geloof of religie te volgen. Het nieuwsbericht op TV van de heiligverklaring van moeder Theresa zal wel schuldig aan het onderwerp zijn. Om half 8 wensen we de receptiemeneer een hele fijne dag en vertrekken. 
Behalve vissers (met de radio aan?) is er op dit tijdstip nog niemand op straat in Seabrook. Het is nog hartstikke rustig, maar wel prachtig. Totaal anders dan het westen, meer caraïbisch of creools en de huizenbouw direct langs de waterkant is afgestemd op hoog water. De huizen zijn gebouwd op palen en de open begane grond wordt gebruikt als parkeerplaats en opslagruimte.

Via de I46 rijden we weer met beton-uitzicht naar de I10 om een vrij saaie route tot Breaux Bridge te volgen. Brede weg door moeras en grasland via enkele saaie stadjes als Bridgemont en Lake Charles. Manlief is de laatste weken druk geweest met playlists te maken, afgestemd op de route per reisdag. Tot mijn grote verbazing begint de CD voor vandaag met een liedje met de openingszin "I think I am the king of the jungle". Als ik verbaasd naast me kijk en het glunderende gezicht van manlief zie van "heij, goed gekozen, toch?!" schiet ik in de lach. Mafkees! Het is inmiddels alweer ruim 30 graden met een hoge luchtvochtigheid, dat kan ook de reden zijn dat geen mens op straat is. 

Rond lunchtijd zijn we in Breaux Bridge, een klein stadje waar de typische huizen op ruime en keurig gemaaide gazons staan. Het lijkt daardoor een beetje "rijkeluisbuurt",  in tegenstelling tot de meeste dorpjes waar de huizen meer rommelig en op kleinere percelen staan. We lunchen bij "Chez Des Amis", volgens de Lonely Planet reisgids met "ridiculous tasty food" en dat klopt. Het duurt effe, maar dan heb je wat! Rob's pasta met rivierkreeftjes had wat bereidingstijd nodig. Maar heij, we zijn op vakantie! Time is all we have! 
De weg naar Lake Martin is helaas nog afgesloten, door de recente overstroming, wat ons doet besluiten lekker naar het huisje te gaan en een middagje te relaxen. Dan kan ik bijschrijven en Rob "rondrennen", de omgeving verkennen en foto's maken. Hij merkt zelf wel dat het daar veel te warm voor is. Door een kleine onweersbui koelt het tijdelijk wat af, maar daarna is het ook net zo snel weer even warm als voorheen. Naast onze B&B ligt een winkeltje waar we onze watervoorraad aan kunnen vullen en dat is ook alle activiteit voor vanmiddag! Zittend op ons eigen balkon, luisteren we naar de cycades die hier hele rare techno geluiden maken, we zien enkele eekhoorns druk in de weer met wintervoorraad aanleggen, al begrijp ik niet waarom. Winter? Hier? En opeens vliegt er een knalroze flamingo over ons heen. Prachtig gezicht zo tegen de knalblauwe hemel en het doet ons aangenaam heel ver weg van huis voelen. 
Tegen etenstijd rijden we naar het dorp, maar tot onze grote verbazing zijn alle vier de restaurants dicht op zondagavond! Wat krijgen we nou? Zo katholiek hier? Of andere reden? Maakt niet, dicht blijft dicht. Wat nu? Uiteraard liggen langs de toegangsweg alle fastfoodketens die we bedenken kunnen, maar klinken toch allemaal niet aantrekkelijk. Dan maar de snelweg op richting LaFayette, de staatshoofdstad van Louisiana, daar moet wat open zijn. Het is al donker als we in een regenbui door de straten rijden, maar ook hier is het doodstil op straat en weinig reuring in de horeca. Sportsbar!! NFL, footballseason, is begonnen, sportsbars moeten open zijn. En ja hoor, ene met mexican food. Prima, doen we het voor, fajitas zijn altijd lekker! 
Het is weer hartstikke vroeg als we gaan slapen, doodmoe, maar tevreden over onze dag. We zitten op een prachtig en rustig plekje, in een kneuterige cabin, met New Orleans morgen in het vooruitzicht. How good can life be?