Swamp, sortbui en slavernij

Maandag 5 september, van Breaux Bridge naar New Orleans via Oak Alley

Vannacht was ons niet goed gezind, bloedjeklamheet met een gorne fluoriscerend vuurvliegje in de kamer en een frans bed met bijbehorende kuil. Mijn 8 uurtjes slaap heb ik zeker niet gehaald! Een lekker bakkie koffie bij het ontbijt zal wonderen doen. 
Na een rustige opstartfase besluiten we niet bij de B&B te ontbijten, maar in het dorp bij Chez Jacqueline. Jacqueline bljjkt een leuke dame op leeftijd van hoorbaar franse afkomst en dito tempo. We zijn het USA westerse tempo gewend, dit southern style is even wennen, alles op het dooie gemakkie, het is te warm voor haast. Na tienen beginnen we aan ons ontbijt en na half 11 rijden we het dorp pas uit. We kunnen ons niet heugen ooit op een reisdag zo laat vertrokken te zijn! 

Rob heeft een tussenstop uitgekozen bij Oak Alley Plantation, een grote suikerriet plantage uit de slaventijd. De route er naar toe leidt door het echte Louisiana moerasgebied. Overal waar we kijken moeras, de snelweg is op palen gebouwd, een paar meter boven het (huidige) waterpeil. Soms rijden we bijna ter hoogte van de boomtoppen, meestal halverwege de hoogte van de bomen. In de Rocky Mountains ben ik gewend aan 3 weken gefocust in de berm en bossen te turen naar beren, elanden en herten, hier merk ik dat ik al zit te turen naar gators (alligators) en armadillo (gordeldier). Ja, dood heb ik er daarvan zeker 10 langs de weg zien liggen vandaag! Arme beesten zijn blijkbaar gewild als roadkill. 

Het weer is ietwat verrassend vandaag. Bij vertrek uit Breaux Bridge was het klam en warm, ter hoogte van Baton Rouge (van de recente rellen en overstromingen) hang er opeens een gitzwarte wolk boven ons en worden we getrakteerd op een stortbui van een half uur die ik in Nederland nog nooit heb meegemaakt! We kunnen alleen nog stapvoets rijden, de ruitenwissers houden het op de snelste stand niet meer bij. De temperatuur daalt (gelukkig) tot ongeveer 24 graden en na de stortbui blijft het de rest van de middag miezeren en regenen. 

Voor het bezoek aan de Oak Alley Plantation maakt dat niet zo veel uit. Dichte schoenen aan, paraplu open en gaan. De suikerriet plantage stamt uit de slaventijd en geeft zowel een beeld van het leven van de slaven als van het leven van de plantagehouder. Ik vind het confronterend om te zien hoe het in die tijd er aan toe moet zijn gegaan. De wetenschap dat het leven en de kwaliteit van een persoon in geldbedrag uitgedrukt werd, zodat diegene als bezit weergegeven kon worden, doet mijn maag draaien. Er staat een plaquete waarop de namen van alle 113 slaven, met leedtijd, functie en financiele waarde vermeld staat: bv. "Louisa, 15 jaar: €25". Dus een meisje van 15 jaar heeft geen functie en is daarom €25 waard, terwijl anderen soms €1.000 waard zijn? Conclusie is dat het meisje waarschijnlijk fysiek niet in staat is tot werken en daarom "waardeloos" is. Gadverdamme, bah, ik vind dit niet leuk. Maar ja, het heeft bestaan, het is de realiteit geweest, ik kan alleen maar hopen dat het nooit meer terugkomt en nu ook nergens meer bestaat. 

Leukere zaken: op naar New Orleans! De route vervolgt door de swamp (vind ik een leuk woord) tot we de voorsteden van New Orleans binnen rijden en eigenlijk vrijwel direct de Superdome zien liggen. En voor de tweede keer vandaag lopen de koude rillingen over mijn rug. Bij het zien van het immense football stadion ploppen ook direct tv beelden van augustus 2005 in mijn hoofd, orkaan Katrina heeft New Orleans lamgelegd, het stadion wordt als directe noodopvang gebruikt voor daklozen en getroffenen en verdwijnt dagenlang niet uit de journaals. Ondanks dat het 11 jaar geleden is en de New Orleans Saints (NFL team) er al die tijd weer hun wedstrijden spelen, kleeft Katrina voor altijd aan dat stadion. 

Met onze uitgeprinte route in de hand en Rob's feilloze richtinggevoel staan we in no-time bij ons hotel op de stoep, in het Garden District, een rustige wijk van de stad. Vanwege het weer nemen we een paar snipperuurtjes om de administratie bij te werken en te lezen. 

Maandag 5 september blijkt Labor Day te zijn, het japanse restaurant dat Rob had uitgekozen op Tripadvisor is daarom gesloten. Verder hebben we niks van die hele Labor Day gemerkt. Gelukkig ligt aan de overkant van de straat nog een japanner: Soshun, gaan we daar toch eten! Kan ik mijn Edamame verslaving tenminste gewoon voeden.