You never seen a hurricane?

Dinsdag 6 september New Orleans

Rob heeft voor vandaag programma bedacht: 's ochtends Magazine Street in Garden District afwandelen en La Fayette Cemetery bekijken, daarna met de streetcar (antiek trammetje vergelijkbaar met San Francisco's Cablecar) naar French Quarter en daar lekker rondstruinen.

Half 9 wandelen we al door het begin van Magazine Street, alles is nog dicht en rustig, maar het is wel al weer boven de 30 graden. De stad typeert zich voor mij tot nu toe door hele slechte straten (daar waarschuwt de Lonely Planet ook voor) en door een bepaalde geur die bij warme, klamme binnensteden schijnt te horen. We vragen ons af of de slechte straten en stoepen nog een nasleep van Katrina zijn of dat het gwoon bij deze licht caraibische stad hoort. We denken het laatste. 

Garden District is een rustige buurt met woonwijkjes, mooie huizen en tuintjes afgewisseld met slecht onderhouden huizen, maar de buurt ademt een bepaalde historie en sfeer uit. Er staan een aantal huizen te koop, waarbij we bij 1 gelijk roepen "ja, die willen we!". Een eindje verderop in de straat worden we direct uit deze droom geholpen als we de huizenprijzen zien in de etalage van een makelaar, onder de €450.000 koop je hier helemaal niks! Onze wandelingetjes duren vandaag nooit langer dan 3 kwartier aaneengesloten, want dan duiken we oververhit ergens een Starbucks of andere koffieverkoper met airco in. Niet normaal, wat is het warm. Nu hebben we in Nederland natuurlijk ook wel eens 30 graden, maar door de hoge luchtvochtigheid hier voelt het als 40 graden en mijn lijf is hier niet op ingericht. Mijn hoofd voelt soms echt overgekookt aan. 

Het ritje met de streetcar ervaren we als "praktisch, maar oncomfortabel". De afstand tussen Garden District en French Quarter is zo overbrugt, het trammetje is echter antiek met bijbehorende houten bankjes, knarsende ijzeren wielen op de rails en andere bijgeluiden. Op Canal Street, aan de rand van French Quarter stappen we uit en wandelen naar Jackson Square, dat we herkennen van Nick en Simon's The American Dream. Er speelt een bandje jazz muziek en het is drukker dan in Garden District, maar ook weer niet hysterisch druk. Aan de souvenirwinkeltjes te zien, mag je New Orleans niet verlaten zonder een flesje "hot sauce" (vergelijkbaar met onze tabasco, maar in velerlei scherpten verkrijgbaar). T-shirts met allerlei weergaven van waarom NOLA (New Orleans Louisiana) the place to be is en natuurlijk Mardi Gras (carnaval) souvenirs. Die ga ik morgen maar eens scoren voor in de kerstboom.

Eerst eens lunchen in Royal Street, een van de bekende straten in French Quarter. Rob neemt, heel stoer, een seafood gumbo vooraf en een seafood combi schotel als hoofdgerecht (hallo?! Lunch?!), ik beperk me tot een vega-PoBoy (afgeleid van Poor Boy), van origine een sandwich met "slow roasted beef" of seafood, tegenwoordig in alle denkbare varianten verkrijgbaar, maar ja, ik moet wel een Po-Boy gegeten hebben! De gumbo van Rob is ook een southern specialty, het ziet er uit als dikke bruine bonensoep met rijst en seafood, of met rundvlees. Veel te veel voor mij met dit warme weer. 

Als we 's middags door Bourbon Street wandelen, wordt die straat langzaam aan wakker, in de bars beginnen de soundchecks van de avondoptredens, uit alle horeca schalt muziek (tegen elkaar in, wat voor onmuzikale oren als de mijne een oorverdovend kabaal veroorzaakt) en de "vreemde types van de stad" beginnen zich ook te tonen. Een goudgeschilderde living statue met zijn middelvingers omhoog, war tegen hij zich verzet is niet helemaal duidelijk, een naakte dame met bloemetjes op haar borsten en kruis geplakt, de tapdansers op de stoep lijken opeens zo normaal. 
Tegen 3 uur besluiten we het trammetje terug richting hotel te nemen en dat besluit blijkt niet verkeerd. We zitten nog niet in het volle wagonnetje of een stortbui barst los die nog meer water verliest dan die gisteren onderweg. Ik raak in gesprek met een 4 jarig jongetje over de regenbui en hij doceert me wijsneuzerig "this is not raining hard, have you never seen a hurricane?" Nou, lieverd, gelukkig niet! Nou, hij wel en vertelt me in detail hoe een stortbui in een hurricane er aan toegaat. De 100 meter van de tramhalte naar het hotel is voldoende om ons echt drijf- en drijfnat te krijgen, tot op ons ondergoed! We zijn zo nat dat we erom moeten lachen. We hebben 2 volledige outfits, inclusief soppende schoenen, droog te krijgen. De verwarming op de badkamer bewijst nu zijn nut! 

De "Sushi Brothers" vlakbij het hotel vierden gisteren Labor Day, vandaag zijn ze open en worden door ons verblijdt met een bezoekje. Wat is sushi toch lekker! Voor morgen voorspelt de weer app alleen maar 31 graden en zonneschijn. Pfff.