And off we go!

Zaterdag 3 september; Amsterdam - Seabrook, Texas

Uiteraard heb ik, risicoinschattend als ik ben, gerekend op 3 uur voor vertrek op Schiphol aanwezig zijn. De taxi is keurig op tijd en spuugt ons even voor 8 uur bij Vertrekhal 3 uit.

De rij bij de incheckbalie is gelukkig kort en overzichtelijk, de gehele procedure van inchecken, automatische scanpoorten, scan van bagage en röntgen van mezelf tot aan de tax free shoppingzone duurt nog geen uur en voor negenen zitten we aan onze welverdiende koffie. De 1,5 uur wachttijd lummelen we wat rond in de winkels om boekjes te kopen en om half 11 zijn we bij gate D57 om te boarden. Onze zaterdagochtendwandeling hebben we dan ook gehad, want gate D57 is een behoorlijk eindje lopen. Volgens de piloot van onze vlucht is het druk op de geplande route, zodat we iets langer moeten wachten eer het vliegtuig van de slurf mag, maar om half 12 taxiën we weg. "Butch Cassidy € Sundance Kid" draait al op mijn schemrpje, dat vind ik wel een lekkere opwarmer voor onze bestemming. Veel krijg ik er niet van mee, ik slaap al voordat we goed en wel zijn opgestegen. 

De vlucht verloopt gelukkig rustig, vliegen en urenlang rondhangen in zo'n vliegtuig zullen nooit mijn hobby worden. Het is dat ik niet met de auto naar amerika kan, anders was mijn keuze gemakkelijk. We landen keurig op afgesproken tijd op George Bush International Airport te Houston en dan begint de amerikaanse douanegekte. Om te bepalen in welke rij we moeten aansluiten, moeten we al ons paspoort laten zien. De eerste rij leidt ons naar apparaten waar we zelf onze ESTA gegevens moeten invullen. Tegen betaling van €14,00 per persoon hebben we dat thuis ook al eens gedaan, dus WAAROM? Met het uitgeprinte bewijs van invoéring worden we automatisch in een volgende rij geparkeerd die ons naar een vriendelijke douanemeneer leidt waar we vingerafdrukken scannen, foto maken en onnozele vragen beantwoorden: "what's the reason for your visit to US?", "How long are you staying?", "Where are you staying?". Het is na 9 reizen inmiddels een bekend riedeltje en we ondérgaan het gewoon. Het hele feest van de eerste rij tot het moment dat we buiten op de shuttlebus naar de car rentalbedrijven staan te wachten, duurt ruim 1,5 uur. Zo gek hebben we het nog niet meegemaakt.

De oververhitte shuttlebus hobbelt ons in een paar minuten naar Budget en met onze gereserveerde Toyota Corolla Sedan staan we 10 minuten later weer buiten. De aanbiedingen van "full midsized car" en V8 hebben we vriendelijk afgeslagen, deze vriend is goed genoeg voor komende 3 weken .

Seabrook is een klein uurtje rijden met uitzicht van voornamelijk beton (de snelweg en vele kruisende snelwegen) en rokende schoorstenen van de industrie langs de Golf van Mexico. Tot mijn verbazing lijkt Seabrook wel een spaanse enclave! Ik hoor bijna alleen maar soaans om me heen en de mensen zijn vrijwel allemaal van mexicaanse origine. Niks mis mee, maar ik had het hier niet zo verwacht. 

Rob heeft bedacht 's avonds naar Kemah Boardwalk te gaan, een soort kermisvariant van San Francisco's Fisherman's Wharf. Op dit moment is dit niet de geschikte plek voor mij, teveel lampjes, teveel mensen en zeker teveel geluid. Gelukkig zien we wel een pelikaan overvliegen, die vergoedt de hektiek voor een klein moment.  We eten snel een salade bij Salt Grass en houden het voor gezien. Te moe om überhaupt een letter te lezen, slapen we allebei al om 9 uur. Morgen weer een nieuwe dag. De airco draait op volle toeren, anders drijven we ons bed uit, zo warm is het nog.