Krijgen wat we verdienen

Een mens krijgt wat hij verdient, zo luidt toch een gezegde? Als we de gordijnen openmaken vanochtend, regent het niet meer! Een beetje skeptisch blijven we ook tijdens ons ontbijt bij Tuff Beans naar buiten kijken, maar het blijft droog!

Op naar Schooner Cove waar we de Schooner Trail lopen, ruim een kilometer van de parkeerplaats naar het strand, recht door het regenwoud over een boardwalk. Na alle regen van gisteren ruikt het regenwoud anders en is de schakering van kleuren groen nog diverser. We zien een flink aantal slakken, zwart met geel, de Pacific Banana Slug. Er wordt druk foto’s van de vreemde beestjes gemaakt, niet alleen door Rob. Het pad eindigt bij Schooner Cove, een van de vele stranden aan Pacific Rim. Het is eb, daardoor is het strand behoorlijk breed en kan Rob flink over de rotsen klauteren. Ik blijf liever op het zand, het zal mij weer gebeuren dat ik val op die spitse stenen. In het zand is ook zat te zien, namelijk weer de gekke lijnen en kleuren door het opkomende en terugtrekkende water. Hier heeft het water dat uit de beken naar zee stroomt soms een soort van cola kleur. We zijn benieuwd hoe dat kan, zal vast wel een schimmel of alg of zoiets veroorzaken. Het geeft wel leuke effecten aan de stroompjes water door het zand. Intussen is het zonnetje rustig doorgebroken en voelt het prima aan, het is zeker niet koud. Het Schooner Trail is geen “looptrail”, geen rondje, maar heen en weer, dus we moeten dezelfde route terug. Bij tegenliggende wandelaars wordt het altijd een beetje ingewikkeld puzzelen wie waar laat passeren, de boardwalk is hartstikke smal, nog geen meter breed. Soms kan iemand even naast het pad stappen, maar dat kan lang niet altijd en dat is het schuifelen langs elkaar. Op sommige plekken zien we echt alleen maar groen om ons heen en kunnen we zelfs moeilijk de lucht zien door de over elkaar groeiende bomen. Het regenwoud blijft toch bijzonder. Als we terug bij de auto zijn, mag ik even bijkomen. Met de regenjas aan, was het best benauwd. Zo’n Hema regenjas werkt prima tegen de regen, maar condenseert aan de binnenkant en daardoor is mijn shirt nu ook vochtig. 

We rijden nog eens naar Kwitsitis Visitor Centre, kijken nog wat rond, kopen wat te drinken en een souvenir (onderzetters van bamboo met native motieven) en lopen nog wat over het strand. Er lopen een paar groepen met gids, gezinnen met kinderen, het is prima toeven hier nu. Rob opteert om in Ucluelet te lunchen, dat is vanaf hier net zo ver rijden als terug naar Tofino. Laten we dat maar doen. 
In Uncluelet lunchen we bij The Blue Room met mooi uitzicht over de baai. Door het lekkere zonnetje besluiten we de Wild Pacific Trail bij Ucluelet te lopen. Dat is een rondje van ruim 2,5 kilometer en het is inmiddels prima weer. Het bos bij Ucluelet behoort officieel niet tot Pacific Rim NP en lijkt ook anders dan het regenwoud daar. Het is minder dicht en de overgang van bos naar strand gaat ook geleidelijker door tussen het echte bos en het strand een strook struiken en minder dichte en hoge bomen. Het is heerlijk hier te lopen, we zijn zeker niet de enigen en dat zal vast ook komen omdat het zaterdag is. We hebben nog steeds weinig dieren gezien, nog niet eens een stellargay (soort zwart met blauwe Vlaamse Gaai). Geruchten gaan dat je vanaf deze trail, die vlak langs zee loopt, orca’s en stellar sea lions kan zien, maar wij nog geen eend! We hebben nog niet 1 eekhoorn of squirl gezien deze week. Wat is er loos met de Canadese beestenboel?!

We zijn tevreden met ons wandelrondje en permiteren ons een ijsje in Ucluelet, smullen ervan in het zonnetje om daarna terug te rijden richting Tofino. En dan begint het alsnog te regenen. Zie je, we hebben de prachtige dag verdiend en als wij besluiten dat het mooi is geweest, begint het weerte regenen! We stoppen toch nog even bij Florencina Beach te stoppen, daar verzamelt net een gezelschap voor een strandbruiloft. Dan hoop ik voor ze dat het nog even droog wordt en blijft. Ik ben nog nieuwsgierig naar Grice Bay, omdat dat aan de andere kant van de weg ligt dan alle beaches en daarom bay heet, het ligt zeg maar aan de "vasteland kant". Aan het einde van het zijweggetje ligt enkel een parkeerplaats maar wel met een magnifiek uitzicht over de baai. Aan de overkant zien we het “vaste land” van Vancouver Island, her en der liggen verscholen tussen de bossen enkele prachtige huizen, waarvan ik me telkens afvraag wie daar wil wonen. Vooropgesteld je woont er echt fantastisch! Het zijn veelal prachtige huizen met waanzinnig uitzicht met in de middle of nowhere, de buren moet je met de boot heen! Zou niks voor mij zijn, ik ben graag op mezelf, maar nou ook weer niet zo op mezelf.

Terug in onze studio relaxen we even wat, ik gebruik de wasmachine maar eens, die staat hier toch en we maken ons op voor het avondeten. Die sushi bar waar we gisteren geluncht hebben, viel wel heel erg in de smaak. Daar mogen we vast ook avondeten! En superlekker dat we eten! We hebben nog steeds geen TV gekeken en nauwelijks nieuws gevolgd, behalve natuurlijk de Vuelta de Espana. Wat zonde dat Kruiswijk het podium net niet haalt. Maar wat een heerlijke spannende ronde was dit weer, met terechte winnaar in Simon Yates. Volgend jaar weer!