It’s raining again

Tofino in de regen.  Beetje jammer, maar we moeten het er mee doen. We ontbijten bij Rhino, een leuk tentje in het dorp, maar vandaag raak ik er overprikkeld door alle geluid. De muziek staat best hard, veel kwebbelende mensen, het komt ietwat hard mijn hoofd binnen vandaag. Even rustig van mijn Cafe Latte en ontbijtbroodje genieten en praktisch ook even wachten tot het iets minder hard regent. 

We hadden bedacht verschillende wandelpaadjes op te zoeken vandaag, de regen is een beetje spelbreker. In de ochtend stoppen we eerst even bij een strandje met hele grote rotsen, Incinerator Rock. Rob staat in no time bovenop de rots, ik laat het geklauter even voor wat het is en bewonder de vergankelijke kunst die de Pacific Ocean maakt in het zand. Door het opkomende en terugtrekkende water ontstaan er in het zand prachtige lijnen en kleurenpatronen over een lengte en breedte van een paar meter rondom de rots. Bij elke beweging van het water verandert het lijnenspel weer een beetje. Fascinerend om te zien hoe dat werkt. Later lees ik op internet dat op deze plek gedurende de tweede Wereldoorlog een verbrandingsoven stond van het Canadese leger om afval te verbranden van de Canadese luchtmacht basis op Vancouver Island. Wat een rare twist, zo'n history bij deze mysterieuze plek (bij deze weersomstandigheden).

We bezoeken daarna het Kwisitis Visitor Centre en lopen daar een stuk trail en via het strand terug. Een ranger vertelt vanalles interessants over hoe je sporen van sommige dieren, zoals beren, wolven en cougars kunt herkennen. Rob kan niet wachten de beesten tegen te komen, bij sommige denk ik “ach, het verhaal is ook goed, ik hoef niet door een cougar gegerepen te worden”. Alsof iedere cougar daar op uit is. En vaak zijn het situaties die mensen veroorzaken die de dieren tot aanvallen aanzetten. Het regent buiten nog matig, maar nog steeds genoeg om flink nat te worden. 

We rijden terug naar het dorp, dat is toch een kleine 30 kilometer. Rob heeft nu beetje last van zijn maag, Wat is dat toch met ons tweeën afgelopen weken, we “mankeren” om de beurt iets. Wellicht helpt “licht” lunchen bij de Sushi Bar, altijd lekker en ook rustig voor maag en darmen. De Sushi Bar kijkt prachtig uit over de baai met de groene eilandjes ervoor. Ik zie de watervliegtuigjes af en aan vliegen, dat is in deze regio een belangrijk transportmiddel. Grappig dat we 2 weken geleden op de belgische TV een documentaire zagen over een kunstenaarsechtpaar dat achter deze eilandjes op een drijvend eiland leeft dat gemaakt is van tweedehands pontons van viskwekerijen en van sloophout en andere overbodige bouwspullen. Ze hebben hun eigen wereld gecreeërd. De man en vrouw leven vrijwel geheel zelfvoorzienend, want ze hebben een complete groentetuin op hun eiland en vis en eventueel vlees vangen ze zelf. Zo dicht bij de bewoonde wereld, want het was maar kort varen met een bootje vanuit de haven van Tofino en toch zover weg van alle moderne hektiek en gedoe. 

Het is inmiddels opgehouden met zachtjes regenen, het plenst. En toch gaan we wandelen! Daarvoor moeten we weer een kilometer of 20 het dorp uit rijden, naar Rainforest Trail. Het kustgebied tussen Ucluelet en Tofino vormt het Pacific Rim National Park en bestaat grotendeels uit regenwoud. Geen tropisch, maar “gewoon”. Ik vind het altijd een bizarre ervaring door het regenwoud hier te lopen. Het is compleet anders dan onze nederlandse bossen. Het geraamte wordt gevormd door Douglas Fir, kaarsrechte hele hoge naaldbomen. Daar om heen groeien allerlei andere naald- en loofbomen en de bodem is volledig bedekt met varens en andere bodembedekkers. Het is altijd vochtig en klam en daardoor ontstaat aan de boomtakken een hangende laag veelal lichtgroen mos, lijkt soms wel van dat engelenhaar uit de kerstboom, maar dan gifgroen. De samenstelling van bomen en struiken geeft een dichte begroeiing en daardoor ook wat donker, beetje spooky soms. En daarbij dan ook nog de kans op beren, wolven, herten en cougars maakt het nog spannender. Al vind ik het nog steeds moeilijk te geloven hier Elk (grote herten) tegen te komen. Beren hebben we zelf al gezien tijdens eerdere reizen, cougar en wolven situaties zijn er genoeg geweest. De ranger in het Visitor Centre vertelde dat hier een week geleden 5 wolven op klaarlichte dag over het strand liepen en zich totaal niks aantrokken van de vele mensen. Dat is toch ook een zorgelijke situatie, de dieren raken steeds gewender aan mensen en of dat nou de bedoeling is?

Voor nu alleen plensbui, maar we lopen toch trail B van de Rainforest Trail, dan maar nat. We zijn hier tenslotte, dan gaan we ons niet door een beetje regen af laten schrikken. Door het regenwoud is een volledige boardwalk aangelegd, via een natuurlijk pad zou volgens mij ook totaal onmogelijk en heel gevaarlijk zijn. Overal liggen boomstammen en stronken. Als je niet bekend bent met de ondergrond heb je geen idee waar je op trapt en hoeveel daar nog onder zit. En net als in Amerika probeert Canada toch te voorkomen dat iemand iets kan overkomen waardoor de beheerder van het NP gesued zou kunnen worden. De term “op eigen risico” lijkt hier niet zo bekend. Als we terug bij de auto komen, zijn we behoorlijk nat. Voordeel van de afritsbroeken is wel dat die niet doorweekt raken, zoals een spijkerbroek, maar ze zijn toch nat. En daardoor koud. Mijn regenjas is inmiddels aan de binnenkant ook nat, dat is ook geen lekker gevoel. Nu voelen we ons iets minder stoere toeristen dan toen we de wandeling begonnen. We call it quits for today! Mooi geweest, lekker op de bank hangen in onze studio met een boekje of naar buiten staren. We hebben ook gewoon vakantie en geen straf! 

Zoals gisteren al vermeld heeft Rob zijn huiswerk gedaan thuis en daarbij was restaurant Kuma naar voren gekomen. Die proberen we vandaag en we worden aangenaam verrast door het japanse restaurant. Edamameboontjes serveren ze in een pittige saus van rode peper, hoysinsaus, sesamzaad en sojasaus. En mijn hoofdgerecht is helemaal hilarisch! Dat beweegt nog! En blijft bewegen! Ik heb een soort tortilla, maar dan met spitskool, ui en kleine stukjes bacon in plaats van aardappelen. Erop liggen nog losse stukjes kool en allemaal bewegende dingetjes. Dat zijn bonito flakes, flinterdunne schijfjes gedroogde gefermenteerde tonijn, die ook de basis vormen van miso soep. De serveerster verteld dat als je ze droog op een warme maaltijd legt, het effect van de hitte zorgt dat de flakes “bewegen”. Ziet er bizar uit, maar smaakt prima. Weer een bijzondere eetervaring. Ik heb het bewegende eten helaas niet gefilmd, ik was te gefascineerd door het bord en naar de smaak. Op internet zijn filmpjes te vinden van vergelijkbare gerechten met Bonito flakes.