Squirels en hard alarm

Voordat we wegrijden bij Cedar Grove Lodge staan we nog even glimlachend naar de eekhoorns te kijken. Het lijkt wel of die ‘s ochtends op hun actiefst zijn en we zien er ook heel veel rondstruinen over het terrein. Het blijven toch grappige beestjes om naar te kijken. Heel alert en actief. Ook tijdens het eerste stuk van de rit Kings Canyon uit zien we nog heel veel eekhoorns, de grote soort in grijze en roodbruine variant en de kleine chipmunks (die van Alvin). Deze soort is heel klein en razendsnel. 

We hebben een relaxte rit, muziekje lekker aan staan op Rob’s Spotify playlist tot we ons een hoedje schrikken van een keihard alarm dat uit de autospeakers schalt. Het blijkt een Amber Alert dat op allebei onze mobiele telefoons binnenkomt. Die van Rob zit op de autostereo aangesloten, dus dat geluid knalt uit de boxen. Tot twee keer toe sturen ze het Amber Alert uit met hetzelfde keiharde alarm. Prima en terecht overigens, maar in het verkeer kunnen er toch echt ongelukken ontstaan als iemand niet bedacht is op dit geluid en schrikt. 

Via de signaliseringsborden boven de wegen leren we dat het een ontvoering van een kind betreft in een specifiek aangegeven auto. We zullen extra alert zijn en hopen dat het kind heelhuids en snel wordt teruggevonden. 

Leuk weetje over Kings Canyon overigens: het is de diepste canyon van USA, dieper dan Grand Canyon. Kings Canyon is op plekken rond 2.400 meter diep. 

Als we Kings Canyon en de Sequoias achter ons laten, verandert het landschap ook weer. De naaldbomen verdwijnen, de droge struikjes verschijnen weer en de grond is dor en droog. De bergen maken plaats voor rotsige heuvels. Tot aan de weg richting Yosemite NP en Bass Lake rijden we weer tussen de amandelplantages door, afgewisseld met citrusbomen en olijfbomen. Boven highway 41 zien we 2 golden eagles vliegen. Vanaf de onderkant zijn deze grote roofvogels te herkennen aan de lichtere plekken aan de onderkant van de wijduitgevouwen vleugels. 

We zijn vroeg in de middag al dicht bij de plaats van bestemming, Pines Resort at Bass Lake, dus we kunnen rustig nog even naar Mariposa Grove in Yosemite NP. Dat is na de ingang van het park de eerste bezienswaardigheid. Tot onze grote verbazing rijden we direct na de toegangspoort van het park tegen een rotonde aan. Een wat? Een verkeersplein in een National Park? Die is nieuw voor ons. En doet ons ook het ergste vermoeden. We waren in 2011 ook in Yosemite en toevallig kwamen we toen ook op zondag aan en was het hartstikke druk. Maar nog geen rotonde. Mariposa Grove hebben we toen ook bezocht door gewoon met de auto naar boven te rijden en een stuk te wandelen langs de Sequoias.  “Met de auto? Nee, dat mag niet meer. U mag uw auto op de parkeerplaats onderaan de weg parkeren en met de Shuttle Bus naar boven.” De wat? Shuttle Bus? Oh jee. Ok, we stappen in de shuttle bus die ons in 10 minuutjes de berg op rijdt naar Mariposa Grove. We sluiten ons niet aan bij de groep die met een ranger de route gaat lopen. Kom zeg, we gaan niet het tropisch oerwoud in. Het is gewoon een aangelegd houten pad met reling aan beide kanten, dus verdwalen lukt zelfs mij niet. We wandelen het eerste stuk richting de Grizzly Giant Sequoia. Het is hier en daar stijl, ik loop rustig in mijn eigen tempo, iedereen die het wil haalt me maar lekker in. De boom is werkelijk gigantisch en prachtig en omgeven met bankjes. Ik rust lekker uit, kom weer op adem, terwijl Rob rondstruint met zijn camera. Als ik weer op adem ben en even lekker van de zon genoten heb, scan ik het begin van de rest van het pad en schat dat dat niet meer verder stijgt, eerder enkel daalt. Rob haalt de feiten erbij: de Grizzly Giant Loop overbrugt een hoogteverschil van 80 meter van laagste tot hoogte punt. Er van uitgaande dat de bushalte het laagste punt was en de boom het hoogste, hebben we die 80 meter wel geklommen. Dat betekent dat de rest van de loop omlaag gaat. We lopen het pad op en na een tijdje zien we een gezin stil staan en stil zijn en alle 5 naar hetzelfde punt kijken. Dat kan maar een ding betekenen: beesten! In de struiken staan 5 herten, waarvan een nog vrij jong is. We lopen stilletjes dichterbij en ik sein het gezin dat achter ons liep ook op de dieren en doe de vinger voor mijn mond als signaal van “stilte aub”. De dieren schrikken niet heel erg van ons en steken rustig een voor een het wandelpad over naar een nieuw groepje struikjes en gras om van te eten. We zien de dieren nu beter, het zijn geen gewone herten, maar “mule deer” (muildierherten), ze hebben grotere schaalvormige oren, maar voor de rest zien ze er “gewoon hert” uit. We blijven nog een tijdje naar de dieren staan kijken als de gezinnen al doorgelopen zijn en voelen ons weer 2 bofkonten. Dit mogen we toch maar gewoon meemaken, dit prachtige stukje natuur. Dik tevreden wandelen we ons rondje af, stappen weer in de Shuttle Bus de berg af en pakken de auto richting onze accomodatie. De afstanden in Yosemite NP en omgeving zijn best wel enorm. Vanaf de kruising van de highway 41 en de weg richting Bass Lake is het nog 20 kilometer. Vanaf die kruising tot aan de toegangspoort van Yosemite NP is het ook nog iets van 20 kilometer. Vanaf de toegangspoort tot in de Yosemite Valley is het nog eens 55 kilometer. Een dagje Yosemite en we hebben 200 kilometer gereden. Voor vandaag is het genoeg geweest, op naar het Resort, we hebben zelfs nog een uurtje om het zwembad te bezoeken. Rob trekt wat baantjes, ik ga rustig op een bedje van het zonnetje genieten en werk de foto’s op de blog bij. 

Voor avondeten en ontbijt zijn we, gezien de afstanden, aangewezen op de voorzieningen bij het resort: Ducey’s by the Lake is een wat chiquer restaurant, daar hebben we vandaag eigenlijk niet zo’n zin in. Gelukkig ligt er boven Ducey’s Bar and Grill, een soort van sportcafe met een heerlijk terras met uitzicht op het meer. Prima, niks meer aan doen. We nemen allebei een pokebowl, van Amerikaans formaat uiteraard. Lekker hoor, gegrilde kip, gestoomde broccoli, edamame boontjes en coleslaw met zilvervliesrijst. Wie zegt dat je in Amerika niet gezond kan eten? 

Oh, voor ik het vergeet. We hebben een chalet, geen ordinaire kamer. Een huisje van 2 verdiepingen, aparte slaapkamer, woonkamer, keuken, balkon aan de zonkant. Ach, wat hebben we het weer naar.