Mother of Country en live

Donderdag 15 september Nashville, Tennessee

Vandaag bepaalt Rob's liefde voor countrymuziek het programma. We beginnen in de ochtend met een bezoek aan Ryman Auditorium, voor countrymuziek is dat heilige grond. Het originele gebouw stamt uit 1892 en is nog prachtig om te zien, van buiten, maar vooral van binnen. Als je de zaal binnen loopt, voel je bijna de historie, die je in de gangen terugziet op allemaal prachtige posters (geprint door Printers Alley in Nashville) van alle artiesten die hier hebben opgetreden. Dat is niet alleen country, maar ook Jack White, Foo Fighters, Coldplay en Bruxe Springsteen. Het gebouw was ooit de thuisbasis van het countrycollectief Grand Ole Opry, maar die zijn in de 70er jaren naar een nieuwe basis, net buiten de stad verhuist. In de wintermaanden komen ze wel nog geregeld terug naar het oude nest. In vitrinekasten in de theaterzaal staan allemaal spullen van sterren die hier gespeeld hebben, varierend van laarzen tot gitaren. Heel veel artiesten die hier spelen, noemen dit gebouw "Mother of Country". Als ik Rob zie genieten van de energie en sfeer die het podium uitstraalt en de historie die hier hangt, geniet ik gewoon mee. Machtig mooi dit!

Na de lunch trekken we verder naar Country Music Hall of Fame. Dit is voor de spotlight artiesten, voor de begeleidings- en sessiemuzikanten is een aparte Hall of Fame en museum ingericht, omdat men hier dondersgoed weet hoe belangrijk deze muzikanten voor countrymuziek zijn. De CMHF staat echt propvol met spullen van artiesten, varierend van de auto en piano van Elvis tot de overhemden van Blake Shelton (om maar een moderne actuele grote countryster te noemen). Rob is niet weg te slaan bij de gitaren van Brad Paisley. Grappig detail even buiten het onderwerp is dat we opeens Maastrichts dialect achter ons horen, mede-toeristen waarmee we even een praatje maken. Tot nu toe zijn zij een van de weinige nederlanders die we tegen zijn gekomen, dat is in het westen van USA toch altijd wel anders. De Hall of Fame biedt genoeg te zien om een paar uur doorheen te wandelen, maar dan is het toch echt tijd om ook de kroegen in te duiken om live muziek mee te maken. Tootsie's heeft indruk gemaakt op Rob, dus daar wil hij naar binnen. Het blijkt dat de muziek op straat veel harder klinkt dan binnen, omdat je buiten achter de band staat (vraag me niet de natuurkundige uitleg, want die heb ik niet!;-)) en binnen in de bar verder naar achteren, klinkt het gewoon prima. Er spelen zelfs muzikanten op 2 verdiepingen: boven 2 zangers en 1 zangeres met 3 accoustische gitaren en beneden een bandje met een zangeres. Klinkt allemaal goed, je mag vrijuit verzoekjes indienen en zij spelen wel. Dat vind ik toch knap hoor, het enorme repertoire wat die bandjes hebben, wat je ook roept, zij spelen het. Soms wordt even de telefoon geraadpleegd voor de tekst, maar het komt eraan. We drinken een paar drankjes, gaan dan bij Nashville Originals Rob's longsleeve kopen en trekken dan door naar Margaritaville, waar een zangeres onder begeleiding van accoustisch gitaar bijna 4 uur lang zingt. Die dame moet toch keelpijn hebben straks. Zij zingt ook veel eigen werk "from my new CD, just out for a few weeks" en dat ligt best lekker in het gehoor. 

Intussen is het bijna etenstijd en dat gaan we, op Rick's advies, doen bij Wildhorse Saloon. De zaal lijkt op Paradiso, ook met 2 galerijverdiepingen. Als we binnenkomen speelt een zanger eigen werk. Vind ik nog niet zo hoogdravend, maar het kabbelt lekker voort. De band, of eigenlijk zanger met begeleidingsband. die daarna gaat spelen, vinden we allebei echt heel goed. Die hebben echt goeie nummers. Jammer dat we de naam vergeten op te schrijven, lang leve google! Het blijkt Dave Kennedy Jr te zijn. We eten hier overigens prima en permiteren ons ook nog een toetje: bananapudding. Smaakt heerlijk, maar als we de portie voor 1 persoon zien, zijn we toch verbaasd: hoe krijgt 1 persoon dit op, terwijl wij het met zijn tweeen niet eens op krijgen?! Rare snuiters, die amerikanen.

Al met al was dit een topdag in Nashville. Rob heeft gekregen wat hij hoopte, behalve  dan Brad Paisley "toevallig" tegenkomen. De muziekstad Nashville is ons beter bevallen dan muziekstad New Orleans, waar we de bluesmuzikanten toch wel gemist hebben.