Van slaapstadje naar slaapstadje

Zondag 18 september, van Natchez Mississipi naar Jefferson, Texas

Als ik 's ochtends met mijn slaperige hoofd de gordijnen opendoe, doe ik ze ook net zo snel weer dicht. Huh?! Wat zag ik nou?! Ramen nat? Van buiten? Straat nat? Grijze lucht? Ik doe de gordijnen nog eens open en ik heb het goed gezien. Het heeft behoorlijk geregend vannacht. Zou dat betekenen dat het ook afgekoeld is? Dat zullen we merken als we naar buiten gaan, het raam kan niet open.

We pakken voor het ontbijt alles is en laden het in de auto. Het is helaas niet afgekoeld. Staan we hier met onze lange broek aan! We worden echt schandelijk verwend met een gigantisch en kakelvers ontbijt door onze gastvrouw en gastheer. Versgebakken biscuits en bosbessenpannenkoekjes, bacon, vers fruit, scrambled eggs, verse jus d'orange en geserveerd vanaf echt servies en niet van papieren bordjes zoals we tot nu toe meestal hadden bij de hotels. Onze gastheer Ron en gastvrouw Mimi blijken beiden in de "preservation organisation of the State of Mississipi" te hebben gewerkt en weten beiden heel veel te vertellen over de geschiedenis n de staat en van de omgeving, tot aan de allerkleinste details aan toe.

Om half 10 snoeren we hen toch de mond, wij hebben nog een lange reisdag voor de boeg en de beide andere stellen willen een wandeltocht door het dorp gaan maken. 
Onze reis gaat eerst een stukjeover staatswegen, direct na Natchez rijden we alweer in Louisiana, vervolgens de Interstate 49 op, gas geven en de cruise control aan. Rijden maar, kilometers vreten. Rob weet zich van zijn Google Streetview avonturen te herinneren dat Natchitoches een stadje is langs de route met een historisch centrum en het wil tegelijk ook nog lunchtijd zijn! Wat een mazzel is dat! We vinden een leuk restaurant Landing waar we lekker lunchen en daarna korte broek snel aan, want iphet is alweer 30 graden en van de grijze lucht of regen is ook niks meer te merken.

Vanaf Natchitoches kunnen we weer de snelweg op tot aan Schreveport dat op de grens met Texas ligt. Rob heeft een tussenstop bedacht bij Caddo Lake, moerasbosmeer, anders kan ik het niet noemen. Het is een bos midden en in een meer. Het is een prachtige rustige plek, wel veel beestjes en ik ben inmiddels alweer geprikt door een yellow-fly of een Texaans neefje van hem. Midden op mijn kuit weer zo'n prachtige plek, de doping kan weer uitgepakt. 

Jefferson blijkt een sfeervol rustig dorp, zeker op zondagmiddag. Prachtige huizen en mansions met keurige tuintjes, waar ons hotel er 1 van is, een klein particulier hotelletje met een mooie ruime kamer en alle benodigde voorzieningen. Jammer genoeg is het veel te warm om op het grote balkon te gaan zitten, we zouden worden gebakken. Na een uurtje pauze, gaan we het dorp in en wandelen een rondje door het kleine centrum. We vinden voor ons ontbijt morgenochtend alvast Bayou Bakery &  Cafe en er blijkt 1 restaurant open te zijn, Aunt Simmers, waar volgens de Lonely Planet veel locals komen en dat lijkt wel te kloppen. Het eten is simpel, maar ontzettend lekker! Dat doet weer goed! Morgen krijgen we onze langste reisdag naar Austin, volgens Google Maps 5,5 uur rijden.