Van glitterkabaal via delta blues naar rust en catfish

Zaterdag 17 september van Memphis, Tennessee naar Natchez, Mississipi

Wederom een dag van contrasten. We vertrekken uit Elvis town, de kitsch en glitter in Memphis en rijden eerst naar Clarksdale, een klein stadje ten zuiden van Memphis, het hart van de delta blues. 

We bezoeken het delta blues museum en bekijken spullen van John Lee Hooker, BB King, Robert Johnson, Muddy Waters én van Joshua "Razerblade" Stewart. Wie? Nou, die kwam Rob op de parkeerplaats tegen, een kwieke oude donkere meneer die zichzelf voorstelde als lokale blueslegende en Rob vanalles vertelde en muziek liet horen. Skeptisch als ik ben, dacht ik nog "ja, en ik ben Tina Turner", maar ik had de oude baas onderschat! Het blijkt echt waar! Op oude festivalposters binnen, zien we meermalen zijn naam, er hangt kleding van hem en een gitaar. En Rob is zo dom geweest een aanbod van een gratis CD af te slaan. Daar gaat onze gouden oude-dagsvoorziening. 

Het kleine stadje ademt echt wel de delta blues sfeer, laidback, veel vervallen gebouwen, ook de Ground Zero Blues Club tegenover het museum, die van acteur Morgan Freeman blijkt te zijn. Van buiten af naar het gebouw kijkend, denk ik "daar wil ik nog niet dood gevonden worden", maar als de ober de deur opent en ik snel naar binnen kan kijken, blijkt het weer mee te vallen. Het lijkt behoorlijk op een bruine kroeg met goede muziek. Helaas is het half 11 's ochtends, da's nog een beetje vroeg om de kroeg in te duiken. En we hebben bovendien nog een lange rit voor de boeg. 

In het centrum van het dorp ligt "crossroads", de kruising van Mississipi staatssnelwegen 161 en 49. Robert Johnson is een blues gitarist uit de jaren 30, slechts 27 jaar oud geworden. Hij is een groot voorbeeld voor veel bluesmuzikanten van de huidige tijd, waaronder Eric Clapton. De legende gaat dat Robert Johnson op die kruising de duivel tegenkwam en zijn ziel heeft ingeruild voor gitaar kunnen spelen. Daarna werd hij een van de beste bluesgitaristen. De film "Crossroads" vertelt dit verhaal en Rob's gitaarheld Steve Vai speelt daarin de rol van gitarist van de duivel, waartegen Robert Johnson moet duelleren. Leuk verhaal, maar of het waar is?.... ;-))

We besluiten de gehele route naar Natchez de 61 te volgen, die wordt in onze atlas als "scenic route" aangegeven en dan moet het natuurlijk ook scenic zijn. We ontdekken dat Mississipi wel degelijk landbouw heeft, namelijk katoen! Hele voetbalvelden vol! Stiekem loop ik ergens zo'n veld in om een foto te maken en aan die bolletjes te voelen. Rare plant eigenlijk, groeit gewoon de grondstof voor mijn kleren aan. 

We steken de Yazoo River over en zien in de boomtoppen een grote groep ibissen zitten, flinke grote, witte vogels. Naast 3 gieren is dat ons wildlife voor vandaag. Vanaf Vicksburg verandert het landschap. Hier rijden we weer meer tussen de bossen door met swamps (moerassen). Rob is meteen gespitst op alligators, terwijl de verkeersborden waarschuwen voor zwarte beren! Het is een lange rit vandaag, we zijn het eigenlijk wel een beetje zat als we het bord zien met "Natchez 29 miles". Nou, vooruit, nog 45 kilometer dan. Na de gebruikelijke "buitenwijken" van een stadje als Natchez, met alle bekende tankstations en fastfood ketens, verandert het aanzicht van het dorp met meer mansions (grote nette huizen) met mooie gazons in nette woonwijkjes. 

Natchez blijkt een rustig dorp, onze B&B ligt in een rustig straatje, vlakbij de Mississipi. Onze gastheer is nog niet thuis, dus we wandelen eerst een rondje langs de rivier, genieten van het uitzicht en lopen via Main Street terug. Denk bij Main Street niet aan de Leidsestraat of zo, nee, gewoon een iets bredere straat met hier en daar een winkeltje en restaurant.

Om half 5 bellen we nogmaals aan bij het huis en wordt opengedaan door Ron, onze gastheer. Hij heet ons van harte welkom en kwettert een half uur door over het huis, alles wat we mogen pakken aan drinken en eten, welk restaurant we moeten gaan eten, welke mensen er nog meer komen, hoe de termostaat werkt en de sleutel op de kamerdeur. Too much information! Op onze kamer aangekomen ben ik de helft alweer vergeten en manlief gelukkig ook. Als we nu maar ieder een andere helft hebben onthouden, hebben we genoeg! ;-)) We hebben een prachtige kamer, ruim, keurig ingericht (niet hip, maar keurig), van alle door ons benodigde gemakken voorzien, prima! 
We genieten er niet te lang van, want het is etenstijd en we hebben trek en afgaande op de waarschuwing van Ron, moeten we op zaterdagavond snel zijn bij Magnolia Grill, Under the Hill. Als we binnenkomen en een tafel vragen, is gewoon de tafel met het mooiste uitzicht over de Mississipi nog vrij! Oh ja, ik heb Rob, het geboren zondagskind bij me. Tuurlijk is de tafel met het mooiste uitzicht nog vrij als meneer Rob zich meldt! Het eten is prima! We kiezen allebei voor een variant van "real mississipi catfish" (meerval). Lekkere vis! 
Voor vandaag is bij ons allebei de pijp leeg, morgenochtend mogen we lekker ontbijten met alle aanwezigen en worden we, aan Ron te horen, flink verwend met een goed ontbijt en dan op weg naar Jefferson, Texas. Benieuwd wat dat ons weer gaat brengen.