Vier staten en een dolfijn

Donderdag 8 september, van New Orleans naar Panama City Beach

Vandaag wacht ons een vrij lange rit van New Orleans, Louisiana via Mississipi en Alabama naar Panama City Beach, Florida. Een rit van meer dan 5 uur door 4 staten. Klinkt wel cool. In de auto is het ook cool, buiten de auto bloody hot again. 

Tot aan Pensacola in Florida rijden we over Interstate 10, dat schiet lekker op door de moeraslanden, bij Pensacola gaan we van de I10 af en nemen verder de strandroute. Nou ja, de weg loopt langs de kust, het strand en zee (Golf van Mexico) zien we hier en daar als er even geen dikke huizen of gigahotels staan. Het valt ons wel op dat Florida anders is dan Alabama, Mississipi en Louisiana. Kleurrijk in alles, huizenbouw, reclameborden, alle kitsch waarmee alles wordt aangeprijst. 

Rond lunchtijd stoppen we ter hoogte van Navarre even op een picknickplaats om de benen te strekken en droomt Rob opeens hardop dat aan de overkant van de brug misschien wel een leuk lunchplekje te vinden is. Eigenlijk hoeven we helemaal die brug niet over, dus ik sta al klaar met "ja maar, daar hoeven we helemaal niet heen", maar besluit het in te slikken, want manlief heeft wel vaker een neus voor fantastische plekjes. En dat blijkt nu ook weer. We zien een echte strandtent met lekker terras buiten aan het water. Terwijl we op onze bestelling wachten, wordt er opeens gegild "a dolphin, a dolphin!". Zwemt er toch gewoon een dolfijn vlakbij in het baaitje!! We zien het beest enkele keren omhoog uit het kamer komen en genieten ons te pletter. Wat een fantastisch momentje weer op dit prachtige plekje! Eten is verder prima, behalve de goedbedoelde saus op mijn bord. Die zal vast culinair zijn, maar niet voor mijn darmen bestemd! Ik heb het idee dat de saus met azijn is gemaakt, wat verder prima is, maar mijn darmen zijn niet zo dol op warme azijnsauzen. Dat zal ik de eerstkomende uren bezuren (leuke woordspeling)!

Vanaf Navarre begint eigenlijk de zogenaamde "Redneck Riviera", niet echt een fraaie nickname, maar het schijnt de strandbestemming voor de amerikanen uit de zuidelijke staten zonder strand, te zijn met Panama City Beach als topper tijdens Spring Break season. We denken stiekem dat Florida een gratis openluchtpretpark is, overal felle reclameborden, de gebouwen zijn gigagroot en redelijk onortodox van bouwstijl ("maak er maar wat van, als het maar groot is"), heel veel waterparadijzen en speeltuinen. Richting Panama City Beach wordt het alleen maar meer en meer, vlak voor PC liggen een paar resort enclaves en die vormen een welkome rustige afwisseling tussen alle geschreeuw. Ons hotel ligt vlak voor Panama City Beach, het is groot en wij hebben een kamer gereserveerd in het noordgebouw, niet aan de zee, voor die paar uurtjes hier, was ons dat het fikse prijsverschil niet waard. Wat we wel doen is spullen op de kamer gooien en huppakee, naar het zwembad en de zee. Rob plonst er lekker een uurtje op los, die is blij dat hij het water in mag. Ik hang lekker wat in de schaduw en kijk met plezier naar hem, lekker ding. 

Tripadvisor is toch zo handig! Effe snuffelen naar restaurants levert de tip "Sandbar" op, "specialized in seafood". Klinkt goed, doen we! Het is uiteraard een sportsbar, 15 tv's flitsen ons beelden van Season-kickoff NFL en semifinal Serena Williams tegen ene Pliskova toe. Ik kijk met een half oog en zie Serena verliezen, gelukkig. 

Na het eten gaan we nog even naar de boulevard van Panama City Beach, vergelijkbaar met San Francisco's Fisherman's Wharf, maar dan iets minder sfeervol en veel schreeuweriger. Leuk om effe door heen te lopen en alvast een ontbijtadresje voor morgenochtend te spotten. Morgen wacht ons weer een lange reisdag naar Atlanta (nieuwe Olympische locatie voor mijn lijstje!!).