Geen Yogi Bear, wel auwa.

Vandaag gaan we Yosemite NP in, dus een goed ontbijt is gevraagd. De stapel pannenkoeken heeft gewonnen. ;-)) Allemachtig, ik bestel “strawberry banana pancakes”, fruit is belangrijk voor de vitamientjes en voor de lekker en een goede bodem met pancakes. Maar dat hoeven er weer geen 3 van formaat pizzabord te zijn. Twee had ook genoeg geweest, of 3 kleinere. Maar dat kan hier niet. 

Op weg dan maar. Mariposa Grove hebben we gisteren al gedaan, vandaag eerst de weg naar Glacier Point inslaan, dat is weer een kilometer of 25. Vlak voor Glacier point, stoppen we nog bij Washburn Viewpoint, daar is mooi uitzicht over Half Dome bij ochtendlicht. We zien mensen allemaal ver naar beneden op rotspunten zitten druk in de weer selfies te maken. We vragen ons af waarom dit nodig is. Overal staan borden “blijf op de paden, denk aan de natuur” en “pas op beren, blijf op de paden”. Het is hier al druk, het is even voor 10 uur en maandag. Hoe kan dat? Het zijn inderdaad ook buitenlandse toeristen, toch vooral Amerikanen en door mijn spelletje met de kenteken platen weet ik ook dat ze van heinde en verre komen. Is het soms een lang feestweekend of zo wat wij niet wisten? Volgens een Amerikaanse dame die ik spreek, is het ook hier een doodnormale maandag. 

We rijden door naar Glacier Point. Ook daar topdrukte en mede dat is de oorzaak van volgende calamiteit. Ik loop op het pad en maak een bocht naar rechts. Opeens voel ik mijn rechtervoet omzwikken en wegglijden en kan ik alleen nog maar de val opvangen met mijn linkerhand en linkerknie. Auw. Auw. Auw. Wat gebeurde er nou? Verschrikt kijk ik naar mijn rechtervoet die blijkbaar in het zand naast het pad in plaats van op het asfalt geland was en daardoor weggleed. Wat is de schade op links? Paar putjes in mijn handpalm door het grint waar ik op viel. Groot gat in mijn broek ter hoogte van de knie, maar he, dat is hartstikke hip tegenwoordig. En een flinke schaafwond op de knie zelf. Snelle scan leert geen grote schade met bloed vloeien, dus geen risico op een “Tom Dumoulin knie”. We lopen eerst nog verder naar Glacier Point en genieten van het waanzinnige uitzicht over Yosemite Valley. Wat is het hier hoog! Intussen brandt de knie toch wel, dus we lopen naar de auto waar we schoon water en een schoon handdoekje hebben. Zand en grint van de schaafwond poetsen, even op de tanden bijten, maar gelukkig geen open wond, alleen schade aan de huid. Dat zal wel een fijne bloeduitstorting opleveren voor komende dagen. Hartstikke fijn. Ik ben alleen blij dat het geen wond is en een beetje poetsen voldoende is. 

Inmiddels is het lunchtijd en voor horeca moeten we de hele weg terug naar beneden en naar Yosemite Valley ook weer een kilometer of 15. Als we die weg inslaan zien we hoe vol het al staat met geparkeerde auto’s. Oh jee. We rijden echt meer dan een half uur rondjes tussen de verschillende parkeerplaatsen tot we een plekje vinden bij Yosemite Valley Lodge waar ook een restaurant bij is. Nou, zeg maar gerust gewoon een “vreetschuur”. Het is prima eten, maar de grootte en schreeuwerigheid van de zaak is niet zo mijn ding. Adem in, adem uit, eet tussendoor je bord leeg, drink een slok en we gaan weer lekker naar buiten. Rob wil nog naar Vernal Falls aan het einde van de valley en ook dat kan tegenwoordig alleen nog met de Shuttle Bus die elke 20 minuten rijdt. Hij is net voor onze neus weggereden, dus wachten we in het zonnetje op de volgende. Die zit al vol bij onze halte, we proppen ons er nog bij en zijn dan ruim een half uur onderweg naar het eindpunt. Rob vertelt dat het pad naar de waterval flink stijgt tot aan de brug en daar wat vlakker wordt. In 2011 heb ik het tot bijna bij de waterval gehaald, wel met een hoop geknor en gebrom, maar dat geeft niet. Vandaag wil het niet, het is wellicht ook te warm, vorm van de dag is niet optimaal, ik heb geen idee, maar op ongeveer 2/3 van het pad richting brug zeg ik “ho, stop, halt, tot hier en niet verder”. Ik rust op een steen uit en voel mijn hoofd keihard kloppen. De adem heb ik redelijk snel weer op orde, maar dat hoofd blijft maar kloppen. Rob is “een stukje doorgelopen om te kijken hoe ver het nog naar de brug is”. Afgaande op het meer dan een kwartier dat hij weg is, is hij tot aan de brug gelopen. Hij komt flink bezweet terug, het is dus in ieder geval de temperatuur die me niet meehelpt. We wandelen terug naar de bushalte, proppen ons weer in een bus, zijn nu 3 kwartier onderweg via allerlei lussen en omwegen en het is al bijna half 5 en we hebben ook nog zeker een uur te gaan richting hotel. Het is wel geweldig om door de natuur van Yosemite te rijden, hoe niet duurzaam dat ook klinkt. En is. Maar we genieten er wel intens van. 

Als we na 6 uur het terrein van het resort op rijden, stel ik voor direct door te gaan naar het restaurant. Ik heb trek en al dat gedoe van omkleden en eerst tuttelen, zit niemand op te wachten. ;-)) Als je maar kleding aanhebt en de rekening betaalt vinden ze bij dat restaurant alles prima. Eten smaakt goed, uitzicht over het meer is heerlijk, ondergaande zon fantastisch. We zijn klaar voor vandaag. Morgen laten we Yosemite achter ons.