Heeeele groooot bomen

In hotel Lazy J Ranch logeert een groep van 20 Nederlandse jongeren die samen een roadtrip maken in Zuid Californie. Ze kennen elkaar niet, reizen sinds woensdag samen rond en aan het gekletst en gelach tijdens het ontbijt te horen, zit de energie in de groep wel goed. We kletsen ook wat met een paar van hen, ze kijken allemaal uit naar de mooie reis die ze maken en vinden het best spannend zo met die groep. Dat komt wel goed zo. We zitten lekker met een ontbijtje allemaal buiten in het zonnetje met een aangenaam temperatuurtje. Prima ochtend zo. 

Vandaag wordt een intensieve reisdag door de bergen van Sequoia National Park en Sequoia National Forest op weg naar Kings Canyon National Park. Beiden parken grenzen aan elkaar, begroeiing is grotendeels gelijk, bergachtige omgeving ook, slingerwegen ook, hoogteverschillen ook. De Seqouias zijn echt megagroot en dik. Imposante bomen waarvan sommigen een paar duizend jaar oud zijn en al menig aanslag op lijf en leden hebben overleefd. De sporen van bosbranden zijn aan de meeste bomen wel terug te zien. Rob stuitert helemaal van enthousiasme, kruipt in iedere open stam die hij ziet en fabriceert de ene na de andere panoramafoto, in gewoon formaat is zo’n boom niet in een foto te krijgen. 

In dit park staat ook de grootste boom ter wereld, de General Sherman Tree. Er loopt een wandelpad heen waarvan ik al vermoed dat het klimmen en klauteren wordt. Aan het begin van de trail staat een waarschuwingsbord dat het pad erg stijl is, op de heenweg naar beneden en op de terugweg naar boven. Ik schrik en herinner me vergelijkbare situaties van eerdere reizen waar me een dergelijke activiteit altijd wel een dag luchtwegproblemen opleverde. Ik heb daar even geen zin in, het idee de grootste boom ter wereld te missen weegt niet op tegen lekker in de zon gaat zitten en niet te hoesten en piepen. Rob gaat alleen het pad af en ik wacht op een bankje bij de ingang. Nou, alleen is hij zeker niet, het lijkt wel file wandelen. 

Tot onze verbazing is het vervolgens bij het eerstvolgende restaurant op de route hartstikke rustig en dat terwijl het volop lunchtijd is. We nestelen ons aan een tafeltje bij het raam in het restaurant van de Wuksachi Lodge, wie weet wat voor beesten hier allemaal tussen de struiken kruipen en dan zouden we dat missen. Dat kan natuurlijk niet. We hebben dorst en trek, ginger ale en een short rib sandwich gaan er absoluut in. Helaas geen beesten als vermaak tijdens de lunch. 

De route naar Cedar Grove is nog lang, nog zeker 2 uur netto rijden, met Rob betekent dat zeker 3, bij elke interessante boom en viewpoint moeten we stoppen. Aangezien het prachtige foto’s en herinneringen oplevert, klaag ik zeker niet. Als we over 2 dagen van Cedar Grove naar Bass Lake (bij Yosemite) rijden, rijden we een deel van deze route weer terug, dus de stops kunnen we verdelen over nu, morgen en overmorgen. Bij Cedar Grove houdt de weg ook echt op, verder het Kings Canyon National Park kun je niet in. Het is wel een heerlijke plek, het gebouw van het hotel, annex winkel, annex restaurant is een mooi houten gebouw met veel paalconstructies, uitzicht op de rivier en hartstikke rustig. 

We krijgen een mooie kamer voor komende 2 dagen, heel basic, maar prima. We hebben eerst eens een zenmomentje verdiend, langs de rivier staan allemaal strandstoelen. Lekker met een glas pink lemonade, een zakje M&M’s en een puzzelboekje, zon op het bolletje, ik zit hier prima. Rob gaat op avontuur langs de rivier, kijken wat er te beleven valt. Blijkbaar niet veel, na 10 minuten ligt hij op de strandstoel naast me. 

De vraag waar we eten straks, is een gemakkelijk gescoord punt. Behalve deze lodge met zijn restaurant is er in de hele verre omtrek helemaal niks. Dus we eten wat hier te krijgen is en anders is het jammer.