Van ontroering naar verbazing

Zondag 11 september, van Dalhonega, Georgia naar Pigeon Forge, Tennessee

"9/11" is al 15 jaar een rare dag, zeker als we hem in Amerika meemaken. In New York merk je er, behalve bij Ground Zero en St Patrick's Cathedral weinig van, de New Yorkers zijn doorgegaan met hun leven en willen zich niet klein laten krijgen. In andere delen van het land merken we vaak meer van herdenkingen, terugblikken en "dat mag never nooit meer gebeuren". Vandaag heb ik mijn ontroerendste "9/11" moment mee mogen maken, daarover later meer.

We vertrekken vandaag uit Dalhonega, Georgia voor de rit naar onze boshut in Pigeon Forge. Daar hadden we gistermiddag nog wat stress mee, want Rob concludeert opeens dat we een andere "Get N Lucky" hut hebben gehuurd dat we samen bekeken hadden op internet. Na wat googlen blijkt hij gelijk te hebben en is flink teleurgesteld. Ik kan er niet zo teleurgesteld over zijn, deze versie ziet er ook prima uit, heeft ook een hot tub, mijn stress zit meer in de vraag beantwoorden "hoe komen we er?". Ik stalk de organisatie even via verschillende kanalen en heb binnen een uur een mailtje binnen met alle benodigde aanwijzigingen, op tijd bellen voor de toegangscode voor de deur en alles komt in orde. 

De rit van Georgia naar Tennessee voert ons vandaag in elk geval helemaal van oost naar west door Smokey Mountains NP. Het is er behoorlijk druk en wij zijn nog zo naief te denken dat het morgen, maandag, wel rustiger zal zijn! Blijkt dit het drukst bezochte National Park van Amerika, met op jaarbasis net zoveel bezoekers als Grand Canyon, Yosemite en Yellowstone samen! Huh? Dat wil ik verklaard krijgen! Maar niet vandaag.
Rob wil natuurlijk weer ergens naar een waterval en de trap op en af rennen, mijn zegen krijgt hij, veel te warm voor zoveel gedoe. Terwijl ik op een bankje rustig zit te wachten, komen er opeens 6 knalrode verhitte fire-fighter hoofden in vol-ornaat uniform de trap opzwoegen! Ik kijk ze aan en vraag verbaasd "are you doing this for fun?" met een ondertoon van "zijn jullie stapelgek of zo?". "No madam, out of respect for our 9/11 died fire fighter colleagues". Ja, Meessen, die had je zelf in kunnen koppen. Het groepje stoere kerels (waarvan 1 ontzettend broekie met als ontgroening een extra gasfles op zijn rug), ploffen naast me op de grond, drinken wat water en doen dan iets wat ik totaal niet had verwacht. Vanaf een telefoon beginnen ze de namenlijst van 343 omgekomen brandweermannen van die rampdag voor te lezen. Ieder van hen leest een rijtje namen met functie van diegene voor. In alle rust voltrek het ritueel zich, ze trekken zich niks aan van passerende toeristen en van mij ook niet. Ik zit stilletjes op het bankje en voel me eigenlijk heel vereerd dat ik dit van dichtbij mee mag maken. Als de lijst opgelezen is, zijn ze even stil, heisen zich weer in hun uniform en beginnen aan het volgende deel van hun herdenking en roepen nog "have a nice day". 
Als Rob bovenkomt en naast me ploft, wil ik vertellen wat ik net heb mogen meemaken, maar ik kan niet door de tranen heen praten, de emotie van het moment neemt even de overhand. Het ritueel sprak zoveel liefde en warmte voor hun collega's en voor hun vak uit. 

Uiteraard gaat de dag gewoon verder, we kijken nog wat rond langs de route in het park, maar we hebben hier 2 volle dagen, dus we hoeven ons niet te haasten. Achter het park ligt Gatlinburg, waar we eigenlijk zouden verblijven. Het dorp is een grote kermis van schreeuwerige hotels, winkels, horeca en onzinnige attracties. Ik schiet een beetje in de lach. De overgang van emotionele herdenking naar schreeuwerige kermis is wel heel plotseling. Oh mijn god, wie bedenkt dit allemaal! En dan schijnt Pigeon Forge, waar Dolly Parton haar eigen pretpark Dollywoord heeft, nog veel erger  te zijn. En dat blijkt te kloppen! Hier zijn het niet alleen schreeuwerige borden en gevels, maar ook nog lampjes, geluid en veel meer verkeer door de drukke weg. Jeetjemina, wat een heisa! We zien steeds meer antieke auto's, varierend van hot-rot's (ZZTop auto's) tot Waltons Fordjes uit 1935. Er blijkt een weekend voor antieke auto's te zijn in Pigeon Forge, wat er op neerkomt dat de bezitters de auto zo veel mogelijk direct in het zicht parkeren en er zelf op een stoeltje naast gaan zitten met een blik van "coole auto heb ik!". De meeste auto's worden trouwens te koop aangeboden, dus eigenlijk is het weer gewoon handel.

De weg naar het hutje vinden blijkt nog een uitdaging! We moeten van de drukke weg af een bosgebied in met allemaal kleine slingerweggetjes met scherpe bochten. Maar het allerlaatste huisje blijkt de goede! Get N Lucky is gevonden! En binnenkomen met de doorgebelde code lukt ook nog ! Het is een knus hutje met alle gemakken en sommige zelfs dubbel! We hebben 2 badkamers! En nog een aparte jacuzi en aparte hottub buiten op het balkon. Wat een verwennerij! De wasmachine en droger komen eigenlijk ook wel gelegen, dat scheelt handwas! Vandaag nog geen tijd voor al die baden, we hebben trek. Het enige dat de hut niet heeft is wifi, dus een restaurant uitkiezen doen we ouderwets vanuit folders: Mama's Farmhouse. Het blijkt een "all you can eat" met "southern grandma style coocking". Dat komt neer op meatloaf, chicken, turkey, cabbage, sweet potatoes, mashed potatoes, fried ocra en nog vanalles. We dopen het "hillbilly rijsttafel". Smaakt prima, maar het is veel te veel, ik ontplof bijna. En dankzij de Benadryl en cortisonencreme heb ik al last van mijn maag (fijn, die bijwerkingen), dan ook nog al dat eten erop, wordt toch wat veel van het goede. 
We gaan lekker slapen en morgen het park in.