Maandag 6 september: Wir gehen mit der Jennerbahn

Net als gisterochtend hangt er een hele grote mistwolk over het meer en dorp. We kunnen vanaf ons balkon het meer niet eens zien. Gisteren trok die wolk rond half 9 vrij snel weg en dat gebeurt vandaag ook. Tijdens ons ontbijt besluiten we vandaag met de Jennerbahn de berg op te gaan en daar lekker rond te wandelen en te kijken. Ik beken wel eerst aan Eob dat ik behoorlijk last van mijn kuiten heb. Alsof er een dikke steen in het midden vastzat. Het voelt niet echt prettig aan. Snel maar iets gaan doen, dan vergeet ik het wel! (Wie heeft dergelijk advies ooit bedacht? Slaat toch nergens op!). We twijfelen wat we aan moeten trekken, t-shirt met vest of is dat te koud? Eenmaal daarboven moet je het doen met wat je bij je hebt, dus te weinig is niet handig. We trekken de charmante afritsbroek aan, een t-shirt en een longsleeves en nemen ieder een vest mee. Dat moet genoeg zijn. 

Tijdens de wandeling naar het Jennerbahn Talstation hebben we dat vest in ieder geval al niet nodig. We lopen langs de ticketverkoop van de boten en zijn verbaasd hoe lang de rij daar al is. Het is toch maandag vandaag? Wat doen al die mensen hier? Of is het een feestdag die wij niet weten? We zijn blij dat we vandaag niet voor de boot hebben gekozen en wandelen verder naar de kabelbaan. Daar oogt het rustiger, alhoewel er net een bus toeristen aankomt, dus snel de rij in. Ik hoor Rob “Shit, ik trek het elastiekje kapot” roepen. Oh, het elastiekje van het FFP2 mondkapje. Dat is niet handig. En geen reserve bij ons. Ik loop snel de winkel van de kabelbaan in, die verkopen geen mondkapjes, maar volgens de vriendelijke mevrouw mogen we ook met de “Nederlandse” mondkapjes naar binnen. Dan hebben we er ieder een. Bij de kassa van de kabelbaan verkopen ze de FFP2 mondkapjes, dan kopen we er gelijk maar 2, dan hebben we voor vandaag genoeg. 

We kunnen direct instappen in een gondel en we ”rijden” omhoog (hoe noem je de beweging van een kabelbaan eigenlijk? Rijden? Varen? Glijden?). Ik merk al snel dat ik iets te enthousiast naar beneden en het dal in kijk, ik kan beter achterstevoren gaan zitten en naar boven kijken of even mijn ogen dicht doen. Als ik me weer wat rustiger voel, geniet ook ik van het waanzinnige uitzicht over het dal waar we het dorp Schönau zien en de Königssee. Het is stralend zonnig weer, de zonnestralen verlichten het meer en zijn omgeving prachtig. Ik kan me echt intens gelukkig voelen op zo’n moment. Ik realiseer me dat ik op zo’n dag als vandaag echt volledig in het moment ben. Geen gisteren, geen morgen, geen straks of vanochtend, alleen maar NU en HIER. Wat zijn we toch ontzettende bofkonten dat we dit mee kunnen maken en dat we er ook voor kiezen het mee te maken. 

Bij het Bergstation stappen we uit en lopen direct naar de reling rondom het terras, kijken en genieten van de prachtige bergen. De top van de Watzmann is verstopt in een wolkje, de rest lacht ons tegemoet.  Wat hebben we er naar uitgekeken om hier weer te kunnen zijn! Terwijl we zo lekker over de reling hangen naar het dal kijkend en vervolgens naar de bergtoppen, vraag ik aan Rob “Voel jij je nu 53 (en ik 51)? Kijk ons hier nou staan als twee blije kinderen!”

We besluiten om naar het uitzichtpunt richting Watzmann te lopen en direct bij de eerste paar stappen omhoog voel ik de pijn in mijn kuiten alweer en lijkt de communicatie tussen mijn hoofd en benen te blokkeren. Jakkes, dit is niet leuk! Afgelopen dagen heb ik al kunnen merken dat mijn conditie echt mega verbeterd is (dank aan mijn lieve wandelvrienden), mijn longen piepen of kraken geen seconde en nou krijg ik dit! Ik baal er wel van! Ik zet wel door en iets langzamer dan verwacht sta ik ook op het uitzichtpunt! We hebben in ieder geval te veel kleren aan! Ik heb een t-shirt over een longsleeve aan, dat t-shirt gaat alvast uit en het onderste deel van de pijpen van de broek kunnen er ook alvast af. Iedereen om me heen geniet, net als wij, van de plek waar we zijn. Ik zie alleen maar glunderende en tevreden gezichten. Sommige die net als ik wat moeite hadden met het stijgende pad kijken bij aankomst op het plateau nog een beetje moeilijk, dat slaat snel om naar glunderen als ze het uitzicht zien. Geweldig toch, wat pure natuur met een mens kan doen! 

Rob klimt nog iets hoger naar een ander uitzichtpunt, ik blijf lekker op mijn bankje zitten, dit uitzicht is voor mij al onbetaalbaar, ik zie de foto’s straks wel. Een bergpad afdalen is net zo’n uitdaging als beklimmen. De kuitjes vinden het niet heel fijn. 

We trakteren onszelf op een “echte” berglunch: we delen een portie goulashsoep en een portie “Wiener Würstl mit bauernbrot” (knakworstjes ;-). Lekkere stevige soep! 
Tegen half 2 pakken we de gondel weer naar beneden. Vorige keer dat we hier waren zijn we vanaf de Mittelstation terug naar het dorp gelopen. Zelfs Rob vindt dat te ambitieus, hij herinnert zich die afdaling als vrij heftig voor de beentjes. Dan kiezen we er liever voor in het dal het rondje Talstation - Mahlerwinkl te lopen. Dat blijkt voor mijn beentjes vandaag ook nog een uitdaging, de eerste helft klimt nogal behoorlijk, het tweede deel daalt dan weer. 
Bij terugkomst in het dorp mogen we van onszelf nog een flinke ijscoupe op het terras aan het meer. Het is echt een prachtige dag met stralende zon. En dit voorspellen ze voor de rest van de week!

’s Avonds maken we in het appartement de pastasalade met chorizo, kikkererwten en tomaten die we eigenlijk zaterdag hadden willen eten. Hij smaakt alsnog prima! We zijn allebei hartstikke moe en halen de klok van 9 uur niet eens wakker! Helden dat we zijn.