De temperatuur gehalveerd

Vandaag laten we de binnenlanden achter ons en trekken we richting kust van de Pacific Ocean. We rijden naar Mendocino. De oudere jongeren onder ons kennen wellicht de Duitse schlager van Michael Holm uit 1969, “Mendocino”. Een oorwurm van jewelste, eenmaal gehoord gaat die niet meer uit je hoofd.

Ennieweej, 200 mijl (ong 320 kilometer) over highway 20, slingerend door het heuvellandschap van midden Californie. We rijden dwars door het akkerbouw gebied, grote boomgaarden met amandelbomen, pistachebomen, nectarines. Ook hele wijngaarden met blauwe druiven die nog geoogst moeten worden, de witte zijn al geoogst, we zien de vrachtwagens vol met geplukte witte druiven op het terrein staan.  Tijdens de hele rit zweven de kalkoengieren boven de weg, alsof ze ons een beetje in de gaten houden. 

In de wegenatlas zie ik een groot meer langs highway 20 “Clear Lake” en ik zie al helemaal voor me dat we daar langs de waterkant stoppen en even lekker wat drinken, genieten van het uitzicht, eventueel lekker lunchen aan de waterkant. Dat wordt een tegenvaller. Er is nauwelijks public access tot de waterkant, alles is privéterrein en daar waar we, bijna aan het einde van het meer, een parkeerplek met toegang vinden is het water van het meer veranderd in een donkergroene algenbrei. Ruikt ook niet echt lekker. Mmm. Bummer. Ietwat teleurgesteld rijden we verder en volgen de weg de waterkant langs de noordpunt van het meer. Daar zien we borden “Historic Upper Lake”. Upper Lake is een dorp net voorbij de noordpunt van het meer, zie ik in de wegenatlas. We slaan rechtsaf en komen inderdaad weer in zo’n pittoresk oud straatje terecht. Er zijn twee mogelijkheden om te lunchen, een Mexicaans restaurant en een Saloon Café. Qua gebouw en aankleding ziet dat er het leukst uit, dus lopen we daar naar binnen. Er blijkt nog een pareltje van een buitenterras verscholen onder een paar grote bomen. We gaan lekker buiten zitten, heerlijk in de schaduw. Zo’n pauze doet goed, we kunnen er daarna weer fris tegenaan. 

We verlieten Grass Valley vanochtend met al snel boven de 80 graden Fahrenheit (ong 27 graden Celcius), onderweg wordt het zelfs boven de 90 graden F (ong 33 graden C). Als bij Willits de highway 20 overgaat in een normale weg, slingerend door de heuvels richting oceaan, zien we op de termometer in de auto de temperatuur snel zakken tot ongeveer 66 graden F (ong 18 graden). De Weeronline app had dus toch gelijk. Als we in Mendocino uitstappen, voelen we ook direct de zeewind. Dit is even een ander gevoel dan de 30+ graden die we al sinds begin hebben gehad. Het is wel lekker, even wat koeler. 

We willen even een stukje lopen dicht bij zee, dus ik verwissel de Birkenstocks (ideale autoschoenen) maar voor de Sketchers (ideale loopschoenen). Langs de kust van het stadje loopt een wandelpad een meter of 10 boven de waterlijn. Op een paar punten kun je via een pad naar beneden, dat slaan we voor dit moment even over. Over 300 meter doen we 3 kwartier, het is zo heerlijk om de wind langs ons gezicht en door de haren te voelen, de zon schijnt stralend op ons neer en het water klotst door de wind flink hard tegen de rotsen en op de kleine strandjes. 

Al sinds we in Californie zijn, heb ik nog geen andere koffie gehad dan de ontbijtkoffie. Voor liefhebbers is dat nauwelijks koffie te noemen. In het dorp is een Coffee Bar en we trakteren ons op een warm bakje. Dat hebben we nu wel verdiend. Als we naar de auto lopen, spotten we een restaurant met uitzicht op zee en met een leuke menukaart, daar gaan we straks lekker eten. 

In tegenstelling tot alle andere accomodaties hebben we hier een echte B&B geboekt, Nicholson Inn. Als we aankomen, blijken alle andere gasten net 5 minuten voor ons gearriveerd. Het is even spitsuur voor gastvrouw Debra. Ze vertelt zo veel mogelijk tegen iedereen tegelijk, dan hoeft ze het maar één keer te vertellen. Ze is een lekkere kwebbelkous en vertelt heel veel. Wij checken intussen de woonkamer en de ontbijtruimte, ziet er prima uit. De kamer die we gerserveerd hebben, Enchanted Forrest Room, is ruim en prima ingericht. Morgenochtend gezamenlijk ontbijten met alle gasten, ook wel eens grappig. Dat is pas om 08:30, ons kennende zijn we dan al ruim wakker en hebben we onze spullen alweer ingepakt en in de auto gestopt. Dat betekent direct na het ontbijt vertrekken richting San Francisco, een kleine 160 mijl rijden, ongeveer 250 kilometer. 

Mendocino is ‘s middags een gezellig en sfeervol dorp aan zee, ‘s avonds is het hartstikke rustig en wandelen er alleen mensen van en naar restaurants. Alle winkels zijn dicht, de rest van het dorp is al in rust modus.